Berichten door wsmitharmelen

Deze oproep staat HIER nogal weggestopt. Daarom plaats ik hem nu op een beter zichtbare plaats.

Eerst een ongeveer citaat uit de genoemde draad. “Tientallen scholen zijn na 1999 door de Onderwijsinspectie op het matje geroepen of bekritiseerd vanwege een te laag sh-peil.”

Is deze uitspraak juist?

Ik verzoek personen gegevens aan mij door te geven over de handelwijze van de Inspectie bij zijn/haar school, na 1999, omdat die school naar het oordeel van de Inspectie in HNL-verband tekortschoot.

Deze 2e versie van de notitie is bijgewerkt, verkort en salonfähig geformuleerd. Enige opmerkingen uit de discussie zijn verwerkt.
De eerste versie heb ik verwijderd.

Willem Smit

Het stemt triest steeds weer te moeten constateren dat op een enkeling na onderwijsjournalisten er niets van bakken. Meestal staan ze met één been in HNL en is het andere kreupel. Straks, als BON heeft gewonnen, gaan dezelfde sukkels over óns schrijven, ik huiver bij die gedachte. Kijk eens wat ze ervan bakken als het over een moeilijk onderwerp als niveaudaling gaat (NRC, 12 mei 2007).

Begrijpt iemand wat hier staat? Ik citeer een doorlopend fragment, de vraagtekens drukken m’n onbegrip uit: “Wat klopt er van van de veelgehoorde klacht dat scholieren zoveel minder hoeven te weten en kunnen dan ‘vroeger’? Zelf examens vergelijken is één methode om erachter te komen. (Onzin, als dat waar was was er geen probleem; WS). Wat ook kan, is de eindexamencijfers door de jaren heen bestuderen (???). Die laten zien dat iedereen gemiddeld altijd een 6,5 haalt (????). Elk jaar slaagt en zakt ongeveer hetzelfde percentage leerlingen. Maar leraren die vaak proefwerken nakijken, weten dat het niet ‘lekker’voelt als de hele klas een toets voldoende (of onvoldoende) maakt. De neiging om de normen dan zo te veranderen dat aanvaardbare percentages leerlingen boven en onder de zes eindigen, is bijna onbedwingbaar, … (Je snapt met moeite wat ze bedoelen maar het verband met het onderwerp raakt zoek; WS).”

We schrijven Nederland, 2007. Othopedagoge Astrid Boon krijgt klierende pubers in het gareel met ouderwetse strafregels en verrijkt het intellectuele landschap met haar dissertatie:” Wie de leerling liefheeft”.

Dankzij Dino bedacht Astrid 12 jaar geleden de schrijfstraf. Thuis krijgt hij een klap, zegt Dino, als hij zich misdraagt. Slaan mag niet meer vertelt ze hem, dat is iets van vroeger. Net als strafregels. Hé, maar die zijn niet verboden, schiet het door haar heen. Dino moet bij de volgende misstap 100 keer schrijven: “Ik mag niet meer tegen meisjes zeggen: steek een paal in je reet, ook niet als ik ergens over uit mijn humeur ben, want dat is niet respectvol omgaan met mijn medeleerlingen. Bovendien maak ik de meisjes zo bang”.

Het komt eraan, nog even wachten: Amerikaanse toestanden.
De saaie jaren vijftig
Door Roger Kimball
Roger Kimball (1953) is publicist en kunstcriticus. Hij is redacteur en uitgever van The New Criterion en van uitgeverij Encounter Books. Deze week verschijnt het door hem geredigeerde boek Counterpoints: 25 Years of The New Criterion on Culture and the Arts.
Een vriend van mij stuurde me deze acht mogelijke scenario’s waarin het dagelijkse leven in 1957 wordt vergeleken met dat van vandaag. Ons is altijd verteld hoe verstikkend, bezadigd, onindividualistisch en voorspelbaar de jaren vijftig waren. Deze vergelijking geeft aan hoezeer dat stereotype ernaast zit.

Holland über alles.

Hoe men in Duitsland naar het Nederlandse onderwijs kijkt kan alleen verklaard worden vanuit de staat van opperste verwarring waarin dat land verkeert sinds de tegenvallende PISA-scores van 2001. De consternatie was en is niet te beschrijven. De schermutselingen tussen links (schandalig, we verwachtten niets anders), rechts (het is niet waar), politiek correct (mits en maar, enerzijds, anderzijds), experts, bestuurders, schoolleiders enzovoorts bereikten 8 op de schaal van Richter en de kranten en nieuwsrubrieken maakten overuren.
PISA selecteerde meer dan 700 pagina’s nieuwsartikelen over die uitkomsten en bracht deze uit. Lezing hiervan is een onthutsende ervaring en dan sla ik de Duitse pers nog een stuk hoger aan dan de Nederlandse.
Wat we hiervan kunnen leren is dat BON het niet moet hebben van de media zelf, we zullen ze moeten manipuleren anders wordt daarlangs niets bereikt.
Er bestaan vergelijkbare rapporten van de UK, VS, Nederland en nog een paar landen. Dat is wel even zoeken. Het beste is te googlen op “PISA in the news in germany” etc. Ik heb een paar van die rapporten die ik de echte liefhebber graag mail als het niet lukt.
Destijds mengde ik me in die Duitse discussie door, overigens tevergeefs, een brief naar Die Zeit en de Frankfurter Allgemeine Zeitung te zenden. Een bevriende leraar Duits vertaalde het epistel zo goed dat het aan kwaliteit won.

Eine neue Unterrichtskultur? Eine holländische Parabel aus jüngster Zeit.

Kijk, daar hebben we Backbier en Simons weer, dacht ik toen ik het informatieve Bekostiging Onderwijs (11 – 02) van Mark79 las.
B & S zijn de TNO-onderzoekers die het rapport Taakbesteding en Taakbelasting van leraren (2000) schreven. Op basis hiervan bracht de Onderwijsraad in 2002 het advies uit de vakanties van leraren te bekorten. Van dit advies is nooit meer iets vernomen, tot 11 – 02 2007 dan.
Ik heb het advies en het rapport ooit op een ander forum besproken; hier volgt die bespreking.

Commentaar bij het advies van de Onderwijsraad “Toerusten = uitrusten”.

Aan het recente advies ‘Toerusten = uitrusten’ van de Onderwijsraad ligt ten grondslag het onderzoeksverslag Taakbesteding en Taakbelasting van leraren in het VO – 2000; (E. Backbier, B&A Groep; J. Simons, TNO Arbeid). Voordat ik het bespreek eerst dit: hoe gewoon is het dat de zelfstandige Onderwijsraad zich voor zijn advies aan de overheid baseert op een onderzoek dat in opdracht van diezelfde overheid -het ministerie van OC & W- is uitgevoerd? Dezelfde overheid immers liet in het recente verleden haar onwelgevallige uitkomsten spoorloos verdwijnen, bijvoorbeeld het rapport van de cie Imelman over de kerndoelen in de Basisvorming. Ook wel verdraait ze uitkomsten naar behoefte. Men denke hierbij aan de wijze waarop OC & W nog pasgeleden de ‘Nederlandse’ PISA-resultaten naar buiten bracht. Daar komt dan voor het rapport ‘Taakbesteding en Taakbelasting van leraren – 2000’ nog iets bij. Het had moeten worden genegeerd -omdat het een zeer slecht rapport is van een zeer krakkemikkig onderzoek. Dat, integendeel, het advies erop is gebaseerd, bewijst dat de Onderwijsraad niet langer over een inhoudelijk deskundig oordeel beschikt en zelf aan een adviseur toe is.

Iets over en nav Mythe 5

Hij is erg lang geworden maar gezien de hoeveelheid achterliggend materiaal eerder kort.
Nummer 5 staat een beetje verstopt, ik zal er binnenkort wat aan doen, na mythe 4. Hier dus

Eigenlijk was hij vrijdag al zo goed als af maar toen raakte ik door een opstapeling van fouten en storingen (net als bij Tsjernobyl) de Toelichting helemaal kwijt. Ik kon opnieuw beginnen en kon wel janken.
M’n zoon en m’n schoonzoon probeerden me op te beuren en we schonken maar eens een Poolse wodka in die, zoals Reve het zo mooi zegt: “met de geveinsde onwennigheid van geschoolde happers” werd gedronken.. Al snel raakten we in beweging. Jongens, sprak ik zalvend, ik ben toch oud, het mooiste lijkt mij een dood op de barricades voor BON. Voor een demonstratie kom ik niet meer van m’n stoel af, maar als ze gaan moorden en brandstichten ben ik van de partij. Ik sta dan boven op een barricade en een dodelijke kogel treft mij. Dan zijn mijn laatste woorden…. Hier moest ik even nadenken, ik wist zo gauw niets. M’n schoonzoon schoot te hulp: Uuuh… dat zal ze leren! en m’n zoon: Ich bin ein Bonner!.
Ik dacht, wat kan me gebeuren met zulke tekstschrijvers achter me en knapte meteen op.
Willem Smit

Onderstaand bericht is een bijdrage aan een draad met dezelfde titel gestart door Catilina.

Rendement en aansluiting
de Volkskrant 4-1-’00

NRC Handelsblad meldt op 23 december: ‘Van de studenten haakt jaarlijks eenderde af omdat zij slecht voorbereid zijn of niet voldoende gemotiveerd.’ Zelfverzekerd beweren de onderwijsvernieuwers dat de Tweede Fase hieraan een einde zal maken. Die zekerheid is overmoed; de belangrijkste invloeden op het rendement liggen immers geheel of ten dele buiten het bereik van het onderwijs. Zelfdiscipline, motivatie, intelligentie, sociaal-economisch milieu, tempobeurs en de vraag van de arbeidsmarkt bijvoorbeeld. Volgens de bedenkers van de Tweede Fase, het PMVO, is de uitval in het eerste jaar van het hoger onderwijs zelfs 40%. Nu begrijpt iemand die niet volslagen cijferblind en enigszins op de hoogte is, dat dit voortdurend in alle media opduikende percentage niet juist kan zijn. Na zes of zeven jaar bereikt immers gemiddeld 85% de eindstreep. Dit percentage is al vanaf de jaren vijftig het rendement van het hoger onderwijs als geheel.

Pim Breebaart
Hoewel er hier al genoeg wordt gemopperd maak ik voor Pim Breebaart, voorzitter van het College van Bestuur van de Haagse Hogeschool, een uitzondering.
De hoeveelheid onzin die de man uitstoot moet te danken zijn aan zowel talent als tomeloze inzet. Eerder heb ik hem al eens onder vuur genomen en z’n leesvaardigheid in twijfel getrokken, (zie de bijlage, column 13). In een interview met de Volkskrant van 4 november slaat hij aan het rekenen.