Berichten door wsmitharmelen

Bespreking van De Onderwijsbubbel.
C. Lorenz: hoofdstuk 3. It’s getting better all the time. -De universiteiten en het New Public Management.

Sinds 1980 waait er een nieuwe wind door de wereld. Het is de neoliberale droom van de vrije markt en van de homo economicus. Deze uitsluitend op winst gerichte bedrijfsvoering, in Europa ruim honderd jaar geleden ingeruild voor het kapitalisme met een sociaal-democratisch gezicht, heeft stormenderhand bedrijven en banken veroverd om zich vervolgens breed te maken in de publieke sector. Daar was zo mogelijk het enthousiasme voor deze als modern en progressief geziene ontwikkeling nog groter. Een nieuw soort management maakte zijn entree, analoog aan de nieuwe ontwikkelingen in het bedrijfsleven of wat daarvoor in de hoofden van buitenstaanders doorging. Het new public management (NPM) kwam, zag en overwon. Dit was mogelijk doordat zowel brede lagen van de bevolking als de media en alle politieke partijen er mee instemden. Nooit eerder werd vernieuwing zo breed gedragen. Kritiek en verzet, uitsluitend uit de kringen van de traditionele beroepen, waren daartegen kansloos. Sinds twintig jaar blundert het NPM door departementen, gemeentehuizen, diensten, verzelfstandigde organisaties en de onderwijssector. Ondanks een verslechterende reputatie zit het vast in het zadel.

In Wilbrinks inmiddels gesloten blog: Diagnose rekenproblematiek bo
wordt Treffers’ boek Het Rekentheater (Atlas, 2010) genoemd en op Wilbrinks eigen site van
AANTEKENINGEN voorzien. Wilbrink gaat ook in andere rekenblogs op Het Rekentheater in.

Wat mij in Treffers’ boek (op dit moment in de Boekenfestijn-ramsj verkrijgbaar voor € 12) negatief verraste was de exclusieve preoccupatie met het soort raadsels en breinbrekers waarmee men zich tijdens lange winteravonden in het pre-TV-tijdperk vermaakte. Dat was me al opgevallen toen ik rond 1970 als student een half jaar op het IOWO (nu Freudenthal Instituut) rondliep. Leuke dingen voor de mensen, die denkspelletjes, maar toch echt wat anders dan serieuze didactiek en wetenschap, dacht ik toen en denk ik weer. Afgaand op dit boek van Treffers is er sinds 1970 niets veranderd, behalve dan dat de speeltjes professoraten hebben opgeleverd en het rekenonderwijs is vernieuwd.

Vandaag, 7 februari 2012, begint de Cito-toets. Voor de laatste keer in de oude stijl.
Volgend jaar zal de afname minder vrijblijvend zijn en wordt het misschien een centrale eindtoets over leervorderingen. Met enige gevolgen voor het individu en voor de school. Alle leerlingen moeten meedoen. De zwakken kunnen het gemiddelde drukken, vroeger kon je ze wegmoffelen. Dat was nog eens passend onderwijs.
De in deze sector ruim voorhanden watjes, blinde gidsen, truien en nieuwe managers verdringen elkaar voor de microfoon, opgehouden door vragenstellers vol onbegrip. Vanavond nog een keer op TV en dan is het weer voorbij.

Door  de auteur verwijderd per 30 01 2014

Pygmalion heeft meerdere malen dit forum bezocht. Met weinig vrucht.
Eraan ten grondslag ligt de self-fulfilling prophecy. Iemand roept dat een bank niet deugt en vervolgens gaat die gezonde bank door de gevolgen van die mededeling failliet. Geleerden construeren een onderbewustzijn en al snel er is een medisch-specialisme nodig voor de lijders eraan.
Als een foute notie maar door genoeg mensen wordt gedeeld kunnen de gevolgen aanzienlijk zijn en reëel, daar komt het op neer. Het is dus eerst en vooral zaak foute noties te bestrijden.

Van de redactie Wetenschap & Samenleving

Het bekroonde onderzoek vloeit voort uit wat het instituut ziet als zijn hoofdtaak: cijferblinde leerlingen toch de rekenkunst bijbrengen zodat zij volwaardig in de samenleving mee kunnen draaien. Omdat het aantal cijferblinde leerlingen sinds de oprichting van het instituut sterk is gestegen lag de vraag naar de oorzaak van de toename voor de hand.

Uit de neurowetenschappen was al bekend dat de vele zenuwbanen in ons hoofd door kleine “rotondes” met elkaar zijn verbonden. Reeds een zeer kleine beschadiging van een rotonde kan een prikkel de verkeerde kant opsturen. Een visuele prikkel komt op die manier onverwacht terecht in het niescentrum. Dat verschijnsel kent iedereen: je kijkt in het licht en moet niezen.

Omdat het begrip intelligentie nogal eens op dit forum passeert, en nooit geruisloos, maak ik eerst een paar algemene opmerkingen over aspecten van intelligentie(tests) die naar mijn mening tot nu toe onderbelicht zijn gebleven.
Tenslotte kom ik uit bij de Citotoets. Het is dus een onsamenhangend geheel geworden dat misschien beter in drieën had gekund. Maar allez, op dit meervormig intelligente forum moet het maar zo.

De volgende posting is bedoeld als bijdrage aan een draad aan een rekenblog van Wilbrink waarin transfer ter sprake komt. Kan hem niet meer vinden.

Transfer is profiteren van eerder leren. Eerder leren dat de uitvoering van een nieuwe, andere leertaak en het oplossen van een nieuw, ander probleem vergemakkelijkt. Het is, ook in traditioneel onderwijs, berucht moeilijk te realiseren en te manipuleren. De kans op transfer is groter wanneer de nieuwe taak lijkt op de eerdere en wanneer het eerdere leren grondig is geweest en een blijvend effect heeft opgeleverd. Voor dat laatste is herhalen en memoriseren nodig. Half leren levert geen transfer op. Alleen hierom al ontbreekt in het nieuwe leren transfer.

Voor de derde keer zal een forum met onderwijsspecialisten van politieke partijen deelnemen aan een BON-symposium. 12 Maart 2011 geven de PVV, CDA, PvdA en SP acte de présence. De vorige twee gelegenheden hebben geen verslag opgeleverd, vreemd eigenlijk, over andere onderdelen van het zeer gewaardeerde symposium is wel gerapporteerd. Ik was erbij en houd het erop dat er te niks te verslaan viel.

Zes deelrapporten met resultaten plus enkele aangehangen technische rapporten en samenvattingen werden deze maand (december 2010) gepresenteerd. Ze baarden minder opzien dan gebruikelijk, zowel in Nederland als in andere landen. Nederland daalt iets in de ranglijsten, maar we zitten nog bij de top tien, dat klopt als je tiende bent. Straks zitten we toch mooi nog bij de top twintig, als we twintigste staan van de dan meer dan de huidige 65 deelnemende landen en stadstaten. Het is als vanouds allemaal zeer quasi-informatief. Men krijgt de indruk dat het nieuws er af is en alleen de allerdirectst betrokken beleidsmakers en bestuurders deze scorebordpublikaties nog volgen, via de summaries uiteraard.