Berichten door redactie

Al enkele dagen probeer ik bij de 10 stellingen van BON argumenten te bedenken die de ‘waarom’ vraag zouden kunnen beantwoorden, dit om voor mij het doel van BON op korte termijn beter inzichtelijk te maken. Nu loop ik bij twee stellingen tegen een muur, zouden jullie me hierbij kunnen helpen?

Stelling 1:
Directie- en beheersfuncties mogen niet exuberant beloond worden en moeten primair worden vervuld door mensen met onderwijservaring, die bij voorkeur naast hun bestuurs- of beheerswerkzaamheden zelf onderwijs verzorgen. Zeggenschap over de inrichting van het onderwijs binnen de instituten moet liggen bij leraren en docenten.

“Verschillende ervaringen leiden tot verschillende hersen structuren”– Dr. Bruce D. Berry, Baylor College of Medicine

Onze kinderen groeien in een hele andere manier en omgeving als hun ouders. 10.000 uur aan videospelletjes, 200.000 email en instant messaging berichten verstuurd of ontvangen, 10.000 uur mobiel bellen, 20.000 uur televisie kijken, meer dan 500.000 reclame boodschappen gezien en dat allemaal voordat ze school überhaupt verlaten. Dit zijn de ‘Digital natives’ [1] van vandaag.

In mijn vorige blog is te lezen hoe Marc Prensky [2] uiteenzet hoe de jonge mens (Digital Natives) wezenlijk verschillen van de oudere mens (Digital Immigrants). Dat hun hersenen anders in elkaar zitten als gevolg van andere input en omgevings variabelen tijdens hun eerste levensjaren. Omdat dit natuurlijk al snel ongefundeerd lijkt, wil ik hier iets verder op in gaan.

Motivatie en passie zijn de drijfkrachten van leren. Zonder motivatie is er immers geen leren. Is een leerling gemotiveerd, zal weinig hem of haar kunnen stoppen. Leren komt uit passie en motivatie, niet uit discipline! Maar eigenlijk weet de neurowetenschap nog maar bar weinig van leren. Wat we weten is dat leren en verzameling van ervaring en kennis is, bij elkaar gesprokkeld in je levensjaren. Feiten, oordelen, vaardigheden, gedrag, theorieën, processen, creativiteit, taal, systemen en communicatie gefaciliteerd door vergelijken, beslissen, luisteren, schatten, vragen, voorspellen, proberen en controleren.

In dit bericht wil ik me voorstellen en ook tot een genuanceerde uitspraak komen over ervaringsleren.
Ik ben afgestudeerd als theoretisch pedagoog in 1987. Ik ben daarna de beeldende kunst ingegaan en in de kunsteducatie terecht gekomen. Hierin is geen ruimte voor theorievorming of verdieping, zoals ik gewend ben vanuit mijn pedagogische achtergrond. Instellingen die projecten inzetten op scholen gaan vooral voor leuke dingen doen, zij zien basisscholen als klanten die hun producten afnemen. Daar kunnen ze ook niet veel aan doen, want dat is de filosofie van de jaren ’90 en daarna. Bovendien worden ze op cijfers afgerekend.

Vanavond stafvergadering gehad met allemaal wollige taal dat het beter moet. Uitgesproken door een iets te dikke blozende heer in keurig pak die als interim even op onze afdeling komt langswaaien om ons strategieplan te schrijven. Hij komt als gast vertellen wat wij zelf gaan willen in de toekomst. Hij heeft van ons vak geen kaas gegeten en ook nooit aan den lijve ondervonden wat het betekent. Hij heeft waarschijnlijk lang achter zijn computertje gezeten om deze voordracht in elkaar te draaien terwijl ik stond te zweten op de werkvloer en geen tijd (en energie) overhield om zelf te bedenken wat ik wil.

ik moet haast maken, als reizend leraar in de traditie van van apollonios van tyana (ja echt van tyana), ben ik vandaag hier, morgen daar en overmorgen overal.Ik verblijf hier tijdelijk als gast. Als ik naar buiten kijk dan zie ik bloesem van appel, peer, kweepeer, kers,enz. naast de meer dan 10 rassen vijgenbomen. De regen van afgelopen nacht heeft de tuin goed gedaan. Hopelijk dat na de langdurige kou, de veelvuldige bloesem gelijktijdig bestoven wordt en vrucht draagt. Laten we hopen dat dat ook opgaat voor het onderwijs.
Klachten, noodkreten, verhalen over vervormingen, we kennen ze in veelvoud.

Lieve mensen onder wie Ad Verbrugge,

hier een paar vriendelijke woorden van een koppige mede zeeuw.
We leven in een periode waarin veel veranderd, veel komt en gaat,wereldbeelden fragmentariseren, waardoor de onderstroom van Waarden die er zijn en blijven in het leven moeilijk bereikbaar zijn, en zelfs voor veel jonge mensen,die in de waan van de dag leven onbekend blijven. Hoe nu tot restauratie, tot herstel te komen, hoe nu tot een volgende stap te komen, die een upgrading inhoudt?
1. we zullen tot een kritische massa moeten komen van vooraanstaande mensen, wijzen, die zelf het voorbeeld geven, die zelf het voorbeeld zijn.

Ad Verbrugge levert 9 gepeperde stellingen op deze
site. Ik ga in op stelling 1: de kwaliteit van het
onderwijs is sterk dalend. Een bewering die niet wordt onderbouwd. En dat kan ook moeilijk, want er is geen onderzoek dat de kwaliteit van het onderwijs(of onderwijs-typen) over een lange tijdsperiode analyseert. Sinds plm. 15 jaar zijn er wel allerlei kwaliteitsmetingen, die resulteren in testscores in een aantal vakken. In internationale grootschalige onderzoeken sinds 1995 doen Nederlandse scholieren het goed: zij scoren steevast duidelijk boven het gemiddelde en schommelen tussen plaats 2 en 9.

Graag een nieuw discussie-ondewerp: de verwerpelijkheid van artikel 23 van de Grondwet. Vaak wordt dit artikel verdedigd met de misleidende term ‘vrijheid van onderwijs’ Wat een onzin! Ik bestrijd als ongelovige niemands vrijheid om zijn kinderen religieus te (laten) onderwijzen, maar ik vind het onverteerbaar dat dit (mede) met mijn belastingcenten gebeurt.
Gelovig zijn? Best, als democraat gun ik iedereen zijn eigen dwaling, op grond van het recht op gewetensvrijheid. Maar eigenlijk zou de godsdienst weg moeten blijven uit het door de staat betaalde onderwijs, dat ik beschouw als het publieke domein.

1) Het spreken over Nederland als een kenniseconomie is een farce als je kijkt naar de ontwikkeling van ons onderwijs. Het niveau daarvan is in de laatste decennia namelijk schrikbarend achteruit gegaan. Het spreken over ‘andere competenties’ verhult alleen maar wat er aan de hand is.

2) Een tekort aan geld is zeker niet het belangrijkste probleem van ons onderwijs. De huidige malaise is vooral veroorzaakt door jarenlange vakinhoudelijke verschraling van het programma, onverantwoord geëxperimenteer met didactiek en onderwijsvormen, het naar beneden bijstellen van eisen om rendementen te halen en de stelselmatige onderwaardering van de bekwame vakdocent. Het niet stellen van duidelijke eisen aan kinderen is een vorm van verwaarlozing.