Berichten door paul gobée

Een bemoedigend voorbeeld uit de gezondheidszorg-sector (de Volkskrant 19 dec) -inspiratie voor het onderwijs?:

Het artikel beschrijft het succesverhaal van verpleegkundigen die zelf een thuiszorgorganisatie hebben opgezet, met amper managers. 4200 mensen aan het bed, 25 mensen op kantoor, jaaromzet 130 mln.€. De waardering van de patienten is hoog en het is de helft goedkoper dan de reguliere zorg.

Uit dit stuk “De verpleegkundige is nu de baas”:
Buurtzorg Nederland is simpel georganiseerd: veel wijkverpleegkundigen, weinig managers. [..]
de professional bepaalt – niet de manager [..]
De thuiszorgorganisatie bestaat vijf jaar en heeft verspreid over Nederland inmiddels vierhonderd teams aan het werk, die per jaar 45 duizend patiënten verzorgen. [..]

Zojuist meldt de Volkskrant online dat de Tweede Kamer een parlementair onderzoek naar de onderwijsvernieuwingen van de afgelopen 20 jaar gaat instellen, zie:
Parlementair onderzoek naar onderwijsvernieuwing

Verbrugge en anderen hebben hier ook al voor gepleit, de Volkskrant zelf pleitte hier vandaag in diens hoofdredactioneel commentaar voor en het is nu, sneller dan je zou verwachten, ineens werkelijkheid geworden!

Er moet voor gezorgd worden dat BON hierbij zeker gehoord wordt.

Zeer goed nieuws, lijkt me.

Samenvatting
In de discussies rondom het onderwijs staan voor- en tegenstanders van het nieuwe leren lijnrecht tegenover elkaar. Hoe kan hier uit gekomen worden? Welke punten zijn essentieel en waar kan mogelijk een consensus gevonden worden? Het nieuwe leren heeft globaal drie kenmerken: een andere wijze van leren, andere doelen en het vrij laten van doelen. Ik betoog dat dit laatste kenmerk het kernprobleem is. Waar het best is als op àndere wijzen (kenmerk 1) dezèlfde resultaten behaald worden, en sommige ’nieuwe’ doelen (kenmerk 2) ook zinnig kunnen zijn, zit de angel in het relativisme dat niet voor een bepaalde opleiding een bepaalde inhoud vast te stellen en inhoudelijk te toetsen zou zijn (kenmerk 3). Dit relativisme stoelt op de gedachte dat kennis tegenwoordig zeer snel veroudert en op een postmoderne visie dat voor ieder andere werkelijkheden gelden. Deze uitgangspunten zijn in de praktijk niet houdbaar. Het tegengaan van dit relativisme dient het speerpunt in de onderwijsdiscussie te zijn. Wanneer weer verzekerd wordt dat een bepaald diploma staat voor een bepaald ’iets’ kennen en kunnen, kristalliseren de beste onderwijsmethoden zich wel uit zonder al te veel risico’s voor leerlingen.