Berichten door jeronimoon

Excellentie, een ideetje….

Excellentie, gaat het nog een beetje in de Haagse slangenkuil of hebt u stiekem toch al heimwee naar het kleinere en minder giftige wormpje uit uw vorige professor-bio-leven? U ligt de laatste tijd onder vuur, lees ik her en der in blaadjes, kranten, columns en andere schrijvelarijen. Het ontbreekt u aan daadkracht, schrijven ze. Uw Borsalino is te olijk, te decadent, te weinig minister en te veel frivoliteit, vinden ze. De studenten zijn boos op u, de bestuurderen kunnen u wel schieten, de docenten wachten ongeduldig op de beloofde centen-inhaal-race en Rinnooy is na zijn rapportje ondergedoken in de vergetelheid en wil eerst voorzitter worden van een door u ingestelde nieuwe commissie die onderzoek moet doen, naar hoe zijn plannetjes nu eigenlijk betaald moeten worden.

Management by biking around.

Na drie dagen afwezigheid is onze directe manager weer op post. We hebben hem een tijdje niet gezien omdat er rond deze tijd van het jaar, het allerhoogste management de “najaarsconferentie management” laat organiseren. Waarom dat “management” aan de najaarsconferentie is toegevoegd, weet ik niet, want een “najaarsconferentie onderwijzend personeel” is nog nooit georganiseerd.
Drie dagen lang verblijven onze managers, gezellig onder elkaar, in een luxueus oord op de hei en krijgen onderricht in de allernieuwste managementstechnieken. De onderwerpen die op de conferentie aan bod komen worden voor iedereen angstvallig geheim gehouden, zelfs de deelnemende managers weten niet aan welke wijsheden van welke goeroe ze worden blootgesteld.

Contactverbod

Ik ben op het matje geroepen door de hoogste baas.
Een aantal weken geleden kreeg ik een aangetekende brief van de voorzitter van het bestuur van mijn school. Héééél belangrijk dus. Bleek het te gaan over “een voornemen tot berisping”. Het eerste wat in mij opkwam was, “hebben die lui niets beters te doen, onderhandelen over een CAO of iets van die strekking?” Nee, dat hebben ze overgelaten aan een mevrouw die vroeger politiek actief was en zich nu opwerpt als de beschermvrouwe van de schoolbestuurderen.
Waarom was het hoofd der hoofden voornemens om mij met een berisping om de oren te slaan? Ik was mij van geen kwaad bewust. Had ik zonder het te weten een leerling in elkaar geslagen? Was ik niet vriendelijk gebleven tegenover een agressieve leerling zoals ik had geleerd op de verplichtte Omgaan Met Agressie-training? Had ik mijn auto geparkeerd op de plek die voorbehouden is voor de heilige drievuldigheid, waaruit mijn directeurenkorps bestaat? Niets van dit alles bleek na lezing van het aangetekende stuk.

Ik heb óók voor de klas gestaan.

Het valt mij op dat de onderwijshotemetoten die wij nu bijna dagelijks op TV of radio mogen aanhoren hun luchtfietserij over het nieuwe leren op een ietwat eigenaardige manier onderbouwen.
Bijna altijd begint een vraaggesprek of een debat met de mededeling van hunnentwege dat zij in een lang vervlogen tijd óók voor de klas hebben gestaan.
Een pedanterietje dat als doel heeft de tegenstander of de gespreksleider in de waan te brengen dat hij of zij, als onderwijsbobo wel degelijk weet van de klok en de klepel in onderwijsland.
Nooit, maar dan ook nooit wordt hierop de tegenvraag gesteld hoe en waarom de genodigde zijn vak achter zich heeft gelaten. Wat heeft de man of vrouw in kwestie bewogen om door te stoten naar het management en later naar het oppermanagement tevens onderwijsbedenker? Welke cursussen en scholing hij daar voor gevolgd heeft? Wie dat dan allemaal betaald heeft? Waar hij of zij de tijd vandaan heeft gehaald? Wij weten toch met zijn allen dat vóór de klas staan zoveel méér is dan een aantal uurtjes ouwenelen met jongelui. Waarom zij wel en wij niet? Want zeg nu zelf, het overgrote deel van de managers die ik ken zijn ex-collega’s die laten we het vriendelijk zeggen “het hoofd niet boven water konden houden” bij het uitoefenen van hun vak.

Failliet

Leerlingen protesteren, ouders zijn boos en de inspectie schreef een vernietigend rapport. Méér dan 80% van de scholen voor voortgezet onderwijs haalt de 1040-uren norm niet. De scholierenvereniging kwam er achter dat onder het kopje “de competentie samenwerken” leerlingen doosjes moesten vouwen of pallets nieten. Krijgen de leerlingen toch nog gelijk als ze beweren dat die éénlettergrepige school op een gevangenis lijkt. De voorzitter van de raad van managers uit het voortgezet onderwijs was er als de kippen bij om voor de televisiecamera’s zijn gal te spuwen. “Het lukt niet, er moeten docenten bij, er moet ondersteunend personeel bij en er moet vooral geld bij”. Hij dacht aan een miljoentje of 400. Hij voegde er nog vilain aan toe dat de vorige minister van onderwijs die 1040 uur ook wel veel vond.

Biechten.

Ik ben katholiek opgevoed en daar hoorde de biecht bij. Voor de atheïsten, islamieten, aanhangers van een ander geloof en de jongelingen onder ons, de biecht kan je vergelijken met een wit-was-centrale. Je gaat binnen in de biechtstoel met een door zonden overladen, pekzwarte ziel en na enkele minuten kom je weer naar buiten met het meest sneeuwwitte zieltje dat er bestaat. In enkele minuten tijd heb je opgebiecht welke zonden je begaan hebt in de afgelopen maanden. De man, meestal het hulpje van de pastoor, aan de andere kant van het gaatjespaneel luistert, mummelt wat, geeft de absolutie en de opdracht om boete te doen. Die boete hangt af van het pakket aan zonden dat je hebt opgebiecht. Hoe groter de zonden, hoe meer boete. Bij mij was het boetedeel meestal vijf onze vaders en vijf weesgegroetjes, met mijn blote knieën op de rand van de trap vóór het altaar van onze lieve vrouw ter zeven weeën. Dan is het zieltje weer helemaal schoon en kan je helemaal opnieuw beginnen met zondigen, tot de volgende biecht. Heerlijk geloof.

Lesboeren

Ik leer mijn leerlingen dat er twee soorten managers bestaan. Diegene die druk “zijn” en diegene die druk “doen”. Het eerste soort, zijn de “echte” managers. Die zeggen nooit dat ze het druk hebben en zijn te herkennen aan de deur van hun kantoor, die staat namelijk altijd open. Ze hebben tijd voor een praatje, een rondgang door de school, een kopje koffie met de docenten en toch krijgen ze elke dag weer hun managementstaak voor elkaar. Vergaderingen die zij voorzitten zijn goed voorbereid en duren nooit langer dan aangegeven staat op de vergader-agenda.