Bob

De teksten van Bob Dylan tellen voortaan officieel  mee op de literatuurlijsten van het vak Engels nu de bejaarde zanger dan eindelijk, na vele jaren leuren van zijn fans, de Nobelprijs voor literatuur heeft gewonnen. Bij  het toekennen van zo’n prijs moet in principe de hele wereldliteratuur betrokken worden. Dat lijkt me een hele klus. Eigenlijk niet te doen, dus er moet op een bepaald moment een knoop worden doorgehakt. Het blijft altijd arbitrair. Wat mij betreft had ik die prijs tijdens zijn leven gegund aan de in 2014 overleden dichter Leo Vroman. Maar in welk buitenland kennen ze hem? De toekenning is dit keer extra omstreden omdat het hier songteksten betreft, die weliswaar literaire waarde hebben, maar die er los van de muziek toch vrij kaal uitzien. En dat is vanuit de muziek gezien ook weer begrijpelijk. De kwaliteit ervan kan eigenlijk niet los van de muziek worden beoordeeld. “How does it feel/ how does it feel/to be on your own/ with no direction home/ like a complet unknown/ like a rolling stone”?, komt alleen tot leven als je de muziek erbij hoort.  Geheel op zichzelf op papier kan deze tekst vanuit een strikt literair oogpunt nauwelijks boeien. Je kunt alleen begrip hebben voor het toekennen van deze prijs aan Bob Dylan als je bereid bent de definitie van literatuur te verruimen. Want kwaliteit hebben deze teksten wel. Het grappige is dat hiermee de keuzemogelijkheden van het Nobelprijscomité enorm verbreed worden. En die waren al niet gering. Want Dylan is niet de enige, die goede songteksten schrijft. Ik denk hierbij aan Randy Newman of Tom Waits om er een paar te noemen. Dylan zingt tegenwoordig ook Frank Sinatra en dat zal hij niet alleen om de melodieën doen. Sinatra had ook altijd bijzonder goede tekstschrijvers zoals Sammy Cahn, Paul Anka en Cole Porter. De Groningse dichter Jan Kal heeft een groot aantal van die Sinatra teksten in de sonnetvorm gegoten en het resultaat is lang niet gek. Kortom, een interessante ontwikkeling waarbij  de vraag wat poëzie nu eigenlijk is, op een nieuwe manier aan de orde komt. Een goede ingang  om scholieren met de vele facetten van de literatuur in aanraking te laten komen. Dus van mij  mogen Dylan c.s. op de literatuurlijst. De mooiste Dylantekst voor mij is het op Alan Ginsberg geïnspireerde “Subterranean Homesick Blues”. You don’t need a weatherman/ To know which way the wind blows.