Ik geef niet snel op, maar heb in de loop der jaren wel geleerd het moment te herkennen dat iets me mijn gezondheid kost.
Niet het vechten tegen mijn werkgever maakt me zo moe, maar de zinloze pogingen om collega’s wakker te schudden. Dus moet ik daar mee stoppen. Dat heb ik eerder gezegd, maar zoals het een goede leraar betaamt, stop ik niet zomaar. Nu wel.
Wat ik ook vraag en probeer, er komt vrijwel geen enkele reactie.
Dat kan komen omdat ik te vroeg ben met deze acties, dat maakt het niet meer haalbaar dan nu: niet.
Het enige wat me echt boos maakt, is de excuses die zovelen van jullie voor jezelf maken.
Er is behoefte aan een rekentool, waarmee je kunt nagaan of je werkindeling een beetje klopt. Tsja, dat kan dus niet meer, omdat het al te ver heen is. Een zo simpele tool als dat gevraagd wordt zou niet voldoen. Omdat de berg troep die in een opslagfactor is gekiept al te groot en te verschillend is.
De meest logische stap is je vakbond erachter aan sturen. Dus het advies blijft: teken je normjaartaak met: alleen getekend voor gezien, niet voor akkoord en stuur dat ding naar je politieke partij of je vakbond, met het verzoek de gebruikte normering te toetsen.
Waarom die bonden dat niet (veel) eerder hebben gedaan? Ik weet het niet.
Wat als je het niet doet? Dan ben je zo weer een jaar verder. In dat jaar is het mij waarschijnlijk gelukt om een schoolbestuur te dwingen de gebruikte normen te overhandigen, maar iedereen die zonder haperen zijn handtekening onder de normjaartaak heeft gezet, heeft daar niets aan.
“het is te ingewikkeld”.
Dat kan, maar is dat dan een reden om maar weer je handtekening te zetten? Wat is dat voor beredenering?
Laten we eerlijk zijn. Je vindt het blijkbaar wel prima zo. Die boodschap wordt goed begrepen door de werkgevers, die dan ook echt niet iets gaan verbeteren voordat ze gedwongen worden. Je doet het toch wel.
Een bevestiging van dat inzicht levert, onbedoeld, stichting leerkracht. Het is geweldig dat die een golf van kwaliteitsimpuls door het onderwijs sturen. Zeker.
Tegelijkertijd is het vrijwel op geen enkele school waar ze opereren vanzelfsprekend om die kwaliteitsimpuls zichtbaar te maken in de beruchte normjaartaak. Geen idee waarom. Wat is ertegen om mensen die zoveel moeite doen om middels meer plezier en inspanning hun werk te verbeteren, daar tijd voor te geven? Waarom is het, alweer, NIET vanzelfsprekend dat die tijd wordt opgeëist? Ik begrijp het echt niet. Niet elk schoolbestuur handelt als SCOL, maar SCOL heeft wel degelijk een voorbeeldfunctie. Al mijn persoonlijk voorstellen om vooral meer met collega’s samen te werken ( ik had nog niet gehoord van stichting leerkracht) werd beantwoord met: dat zit al in je opslagfactor. Dat ding is echt magisch, onvoorstelbaar hoe rekbaar die is.
Zoals je je laat behandelen word je behandeld.
Het zou iedereen sieren die weer tekent, om elk gejammer te staken. Het komt niet door je werkgever, door je buurvrouw of door de economie. Het komt helemaal door jezelf. Degene die je aankijkt in de spiegel.
Als ex-junk en ex van alles en nog wat, mag ik dat zeggen. Alle rotzooi en problemen die een mens in het leven moet overwinnen, begint met stoppen alle excuses voor jezelf te maken. Wat is de situatie en wat kun jij eraan doen.
Mijn keuze nu is heel simpel: ga ik zitten jammeren dat niemand me helpt of ga ik met de energie die ik beschikbaar heb, voor een aanvullend inkomen zorgen. Ik heb het aan jullie gevraagd en het antwoord is: doe het zelf maar. Bij dezen.
Mijn twitter account is verwijderd, alles wat erop gericht is informatie aan anderen te verstrekken stopt meteen. De juridische procedures lopen door, die hebben altijd los gestaan van de hoeveelheid ontvangen hulp.
de gulle gevers , bedankt! zonder jullie had ik deze stekker er nog veel eerder uit moeten trekken.