In het Brabants Dagblad (opiniepagina) schrijft Lucy Stoffele, een intern begeleider in het basisonderwijs vanuit de eigen persoonlijke ervaringen een indrukwekkend betoog over de grenzen van passend onderwijs.
Het is een mooie gedachte: Alle kinderen, ongeacht niveau of beperking, gaan naar dezelfde basisschool. Het is alleen maar zeer de vraag of dit in de praktijk werkt en of het datgene oplevert wat de plannen- makers voor ogen hebben. Onlangs in het Brabants Dagblad gelezen: de leerling die met een rugzak naar school gaat is verleden tijd. Het doel is dat alle kinderen, ongeacht niveau of beperking, naar de school in de eigen wijk of dorp gaan. Daardoor kunnen ze makkelijker aansluiting krijgen bij de rest en vriendjes vinden met wie ook in de buurt wordt gespeeld. Van belang voor de komende periode is daarbij: Hoe gaan we het onderwijs zo in elkaar steken dat én de gymnasiast én de jongen met het Downsyndroom in dezelfde klas kunnen zitten? Natuurlijk gaat dan het klassikaal onderwijs voor een groot deel op de schop. Maar is het wel een goed idee om deze twee werelden aan elkaar te koppelen en te denken dat dit goed is voor iedereen? Is dit bedacht vanuit de pedagogische en didactische lijn of spelen hier weer ordinaire bezuinigingen een rol? Ik heb een nichtje met het Downsyndroom. Ze is nu 30 jaar en altijd de lieveling van de familie geweest. En ja, in haar tijd was er al een vooruitstrevend team leerkrachten op de basisschool, die haar de gehele acht jaar hebben begeleid. Aansluiting met de kinderen uit de groep? Nee. De klasgenoten zorgden voor haar, respecteerden haar. De laatste jaren op de basisschool waren zwaar voor alle partijen. Mijn nichtje heeft meer taken gedaan met de conciërge en daar plezier aan beleefd dan dat ze met haar klasgenootjes iets kon leren. Echt opgebloeid is ze toen zij naar het voortgezet speciaal onderwijs ging. Daar vond ze gelijkgestemden.
Ze is zeer maatschappelijk gericht begeleid. Ze werkt nu in het lunchcafé In de Roos in Den Bosch. We zijn heel trots op haar. Maar dit heeft ze kunnen bereiken, doordat er met eindeloos geduld met haar geoefend is in een veilige setting. Dat kan niet op een gewone basisschool. In de kleutergroepen gaat de ontwikkeling nog redelijk gelijk op, maar in groep 3 wordt het al moeilijker en in groep 4 lopen deze ontwikkelingslijnen steeds verder uit elkaar. En vergeet niet, deze leerling zit in een groep met 32 andere leerlingen, waarover de leerkracht aandacht moet verdelen, rekening houdend met de nodige leer- en gedragsproblemen, zoals dyslexie, ADHD, ADD, PDD-NOS, hoogbegaafdheid, zwakke rekenaars en -spellers en de normaal presterende leerlingen. En ja, we hebben succesvol twee leerlingen in de loop van de jaren vanuit het speciaal onderwijs weer een plaatsje bij ons op school gegeven. Maar er zijn ook leerlingen naar het speciaal basisonderwijs gegaan, ondanks onze pogingen om hen op eigen niveau aan te spreken en te begeleiden. Daar is soms echt meer specialistische zorg voor nodig.
Welke leerwereld deelt een gymnasiast met een leerling met het Downsyndroom? Of met een leerling die zwaar autistisch is en een zeer gestructureerde omgeving nodig heeft? Zeker, klassikaal onderwijs moet meer en meer overgaan in gedifferentieerd lesgeven. Daar zijn we allang mee bezig en daar vinden we onze vorm wel in.
In het basisonderwijs zitten al veel leerlingen bij elkaar in de groep, die vroeger naar het speciaal onderwijs zouden gaan, maar nu door bezuinigingen bij ons blijven. En ze zijn welkom. Toch komt er een einde aan de rek, die wordt gevraagd van de leerkrachten. Want het antwoord: Iedere leerling gaat aan de slag met rekenen en taal in eigen tempo, biedt niet de oplossing die voor dit probleem nodig is.
En dit is geschreven door
En dit is geschreven door iemand die 'het nieuwe leren' wel ziet zitten en de toenemende differentiatie binnen een klas een onvermijdelijke ontwikkeling vindt, zo blijkt uit haar weblog. Ik haak eerder af, maar deze leerkracht is bereid een heel eind mee te gaan met het 'nieuwe leren'-model.