Als docent werk ik in Rotterdam Zuid op een Bol 4 opleiding aan een grote ROC. Dit doe ik nu 3 jaar en met veel plezier. Ik zou het werk voor geen goud willen missen. Wel kennen we hier onze specifieke problemen.
Wat mij verbaast is het volgende. Deze week vernam ik dat Rotterdam Zuid een gebied is met een zogenaamde “uitdaging”. Het e.e.a. kunt u teruglezen in het rapport van Deetman/Mans. Kort samengevat een citaat:
De problematiek is en blijft omvangrijk, zo blijkt ook uit het advies van de commissie Deetman/Mans. Zuid kent een omvangrijke stapeling van sociaal-economische problemen in het zwakste deel van de woningmarkt in Nederland. Deze stapeling van problemen is qua omvang en intensiteit ongekend op de Nederlandse schaal. In grote delen van Zuid wordt al jaren gescoord onder het stedelijke gemiddelde op de sociale index, er is sprake van een laag inkomen, meer schoolverlaters, taalachterstanden en een zeer kwetsbare woningvoorraad.
Als je dit leest knaagt mijn geweten. Gewetensvraag is als volgt: kun je het als overheid en als onderwijsorganisatie verkopen aan het grote publiek, aan ouders en aan de leerling om in dit soort gebieden huiswerkvrije scholen toe te staan? Is het uit te leggen dat in dit soort gebieden gewerkt wordt met het zogenaamde competentie gerichte leren? Ik kan het niet uit leggen namelijk en ik werk er wel aan mee. Ik werk nog niet zo heel lang in het onderwijs en ben dus ook benieuwd naar de reacties.
loyaliteit is mooi, maar aan wie
Ik denk dat veel collega’s uw probleem herkennen. Ik vond het met name moeilijk bij open dagen. Je werkt op een school, ziet dat collega’s en jezelf hun uiterste best doen om goed onderwijs te geven, maar er zijn kleine of grote punten waar je het absoluut niet mee eens bent. Wat is je houding op open dagen. Ik heb dan begrip voor de school die niet zou accepteren als je je dan al te kritisch zou uitlaten over die specifieke aspecten. Ook ouders en aankomend leerlingen staan vreemd te kijken als je je zo zou gedragen. Vroeger was er voor docenten en ouders/leerlingen een keuze: als je bezwaren hebt tegen een schol, dan ga je daar niet naar toe of vertrek je. Door de schaalvergroting gecombineerd met de sterke onderwijskundige sturing vanuit de top van de organisatie ben je enerzijds meer dan ooit gedwongen om je onderwijs te richten naar de luimen van de bestuurders en heb je anderzijds minder dan ooit de mogelijkheid om van school te veranderen: een ander ROC dat niet aan die competenties doet zul je in Rotterdam Zuid niet vinden.
De derde mogelijkheid: samen met collega’s weerstand bieden tegen de onverantwoorde aspecten, is in de praktijk ook onmogelijk.
Ik zie voor mezelf maar één weg: meedoen op school, maar zoveel als mogelijk de leerlingen dat te geven wat ze volgens mij nodig hebben en tegelijkertijd de competentie-ellende vanuit de hele andere kant tegengaan: via BON. De oprichting van BON vijf jaar geleden, maakte het voor mij mogelijk om naar eer en geweten docent te blijven en mijn beroepseer te behouden. Ik ben blijven vechten voor goed onderwijs. Doe wat je kan voor je leerlingen, niemand verwacht dat je in je eentje de wereld verbetert, maar laat van je horen via BON, desgewenst zoals je weet anoniem.
Natuurlijk niet!
Het antwoord op al je vragen is ondubbelzinnig NEEN! Juist kinderen in een achterstandswijk moeten alles op alles zetten om verder te komen en veel te leren, dus huiswerk maken, investeren in de toekomst. Het is inderdaad niet verantwoord om het gewoon te vinden dat je buiten de lesuren niet werkt voor je school. Zo wordt er niet uitgehaald wat er in zit. En geloof me: er zit heel veel meer in deze kinderen dan eruit komt. Falende samenleving, falende school, falende ouders en daarmee een falende toekomst.
Ik denk dat ik me vrij goed
Ik denk dat ik me vrij goed verplaatsen in kinderen die daar opgroeien aangezien ik zelf een achterstandskind was.
Deze kinderen staan er vaak relatief alleen voor, ze krijgen weinig steun van de maatschappij en ze worden ook nog eens actief tegengewerkt door de maatschappij om hun achterstand op te heffen via tal van meer zichtbare en minder zichtbare mechanismes.
Wat je op dat moment nodig hebt is dat mensen oprecht om je geven, tijd en energie in je investeren, vertrouwen in je uitspreken en tegelijk de lat hoog leggen en je eens een trap tegen je reet geven wanneer het nodig is.
Elk kind is anders dus met elk kind moet je op een andere manier omgaan maar in grote lijnen komt het hierop neer wat achterstandskinderen nodig hebben.
Wat ze kunnen missen als kiespijn is dat de maatschappij laat merken en dat zij je heeft opgegeven, dat zij je zelfs niet de kans geeft om je te ontwikkelen.
Ik ben het dan ook met Hinke eens. Ik merk hier nog bij op dat je niet enkel op het (V)MBO achterstandskinderen vindt, ook op het HAVO, het VWO, het HBO en het WO zijn er achterstandskinder/achterstandsjongeren. Dit valt wellicht minder op maar ze zijn er. Het is niet omdat je een achterstandskind bent dat je daarom niet slim bent, het is niet omdat je slim bent dat je daarom geen achterstandskind bent. Parasiterende op je intelligentie kom je erg ver in het Nederlandse onderwijs.