De rug rechthouden.

De rug rechthouden.

Ze hadden er zo naar uitgekeken en nu mogen ze opeens niet meer. “Als we gaan, dan gaan we met zijn allen.” Had Ronald ferm gezegd en er niet op gerekend dat Wouter gesterkt door zoveel solidariteit, prompt het ontslag van het hele smaldeel van het kabinet indiende. Ze stonden netjes op een rijtje voor de camera de ex-cellenties. Ronald bleef er van overtuigd dat het een grap was en keek een beetje in het rond om te zien waar de champagne bleef. Loerde zelfs even achter het scherm of daar de verborgen camera en Frans Bauer niet stonden en hoorde Wouter ineens zeggen dat ze hun ontslag hadden aangeboden. Sharon stond er een beetje ongemakkelijk bij. “Weer iets niet afgemaakt” dacht ze, “net zoals mijn studie.”

Het is wat, vrijdag ben je nog minister van feesten en partijen en zaterdag ambteloos burger. Het lijkt het onderwijs wel. De ene dag ben je nog leraar en de andere dag coach, leerregisseur of stageconsulent, het hangt er maar van af welke functie de manager jou heeft toebedacht toen hij de opdracht kreeg om een paar miljoen te bezuinigen. Dat er weer een bezuinigingsronde volgt in het onderwijs daar kun je donder op zeggen. De ROC’s hebben al bekend gemaakt dat er vorig jaar alles te samen honderden miljoenen verlies zijn gedraaid en dat er geen sprake van kan zijn dat ze hiervoor de vijf miljard reserves zullen inzetten.

Ik vind het wel jammer voor Sharon en Ronald dat ze nu het ambt verlaten. Nu, op het meest belangrijke moment van het jaar, de overhandiging van het Deltaplan Onderwijs van Beter Onderwijs Nederland. De voorzitter van BON had het al een tijdje geleden aangekondigd en in afwachting van het plan had Ronald een klein feestje georganiseerd op het departement van onderwijs. Niets overdadig, beetje champagne, beetje hapjes, beetje speeches, het leek net een echt partijtje. Het kon ook. Een ietwat intelligente ambtenaar had het olijke duo Ronald en Sharon voorgerekend hoeveel het departement had bespaard. Hadden ze hetzelfde deltaplan moeten uitbesteden aan externe partijen waren ze al snel drie commissies, zes werkgroepen, duizenden ambtenarenuren en enkele miljoenen verder geweest. Veel geld voor een plan dat rechtstreeks in de lade verdwijnt omdat de onderwijsbestuurderen en onderwijsraden er niet aan willen. En nu kregen ze het zomaar in de schoot geworpen, gratis en voor niks.

Enfin, het kabinet is demissionair en Dreetje is de tijdelijke minister van onderwijs. Zijn taak is beperkt tot het doorknippen van lintjes, het houden van dankwoordjes, het passen op de winkel en misschien hoort daar ook het ophalen van deltaplannetjes bij. Het zal wel raar zijn voor Dré. De eerste en naar alle waarschijnlijkheid ook de laatste keer dat zijn partij de minister van onderwijs mag leveren en die mag dan niets doen, niets beslissen, niets omvormen, niets vernieuwen en al zeker niet met nieuwe plannen komen aandraven. Helemaal onthand mag hij aan de oppasklus beginnen, een rompminister avant la lettre.

Voor Ronald en Sharon breken er arme en moeilijke tijden aan. Ronald wordt niet meer uitgenodigd op de feestjes, partijen, premières en musicals en Sharon moet op zoek naar iemand die voor kinderoppas wil spelen, de deur van de kinderopvang in de tweede kamer blijft ongenadig gesloten. Het wordt een hele aanpassing voor al die plotsklapse ambteloze burgers. Geen auto met chauffeur maar een ov chipkaart ( zelf te betalen), geen secretaresse die voor hen de telefoon opneemt, niemand die nog opzij gaat omdat de excellentie er aan komt, het is te triest voor woorden. En het ergste van alles wordt de overdracht bij een nieuw kabinet. Komt er een rare snuiter op hun pluche zitten, achter hun bureau net of ze er nooit geweest zijn.

Er is natuurlijk één groot voordeeltje aan zelf ontslag nemen als minister en staatsecretaresse. Je kan heel lang met betaald verlof want het wachtgeld lonkt en dat kunnen de ontslagen docenten niet zeggen, die hebben geen wachtgeld (meer).

J. Jeronimoon