Vóórschool v.a. 2,5 jaar… Lodewijk Asscher trekt 2 miljoen euro uit om peuters vanaf 2,5 jaar uit ‘kansrijke en kansarme’ gezinnen samen drie dagdelen naar een voorschool te sturen.
Dat zegt de Amsterdamse wethouder Asscher vandaag in een interview met de volkskrant.
De gemengde voorschool moet gratis worden en ‘een goede voorbereiding op de basisschool’. Om segregatie tegen te gaan.
alles gaat altijd vanzelf goed Asscher weet precies wat er mis is met het basisonderwijs in Amsterdam (en elders). Voorscholen zijn daarbij geen oplossing. Het is het zoveelste voorbeeld van: zet het bij elkaar en dat gaat het vast allemaal goed. Zo’n beetje de basisgedachte van het sociaal constructivisme. De kinderen uit de verschillende groepen zijn dan elkars rijke leeromgeving. Geen vakkundige juf meer nodig: iedereen leert alles van elkaar. Je hebt alleen nog managers en subsidieverdelers nodig. En belastingbetalers, heel veel belastingbetalers.
Dit is geen naïviteit meer. Als je werkelijk wil dat ok allochtone kinderen zich goed ontwikkelen, dan moet je ze goed taal en rekenen leren. punt. In hoeverre dat dan later ooit gaat mengen is dan nog zeer de vraag, maar mengen kan toch geen doel op zich zijn. Van belang is veel meer dat iedereen zichzelf kan redden, zich kan ontwikkelen en een bijdrage kan leveren aan de maatschappij. Laten we de doelen ajb beperkt houden: goed taal en rekenonderwijs.
Inz. onhaalbare doelen Ooit nam ik deel aan een cursus (et tu, Bernard) waar ik één leuke observatie voorbij zag komen. Goede leerlingen stellen zich haalbare doelen, slechte leerlingen nemen veel te veel hooi op hun vork. Het viel mij op dat dat bij volwassenen ook zo werkt. Volwassenen die hun werk goed doen, stellen zich haalbare doelen; volwassenen die niet geschikt zijn voor hun werk stellen zich volkomen onhaalbare doelen. De cursusleider kwam niet met de verklaring, maar ik wel: die incompetente leerlingen en volwassenen doen dat, juist omdat ze in hun hart ook wel weten dat het onhaalbare doelen zijn. Halen ze het niet, dan kunnen ze zich daar achter verschuilen: Pietje, Marietje en Henkie hebben het toch óók niet gehaald? Gaat het om haalbare doelen, dan valt bij vergelijking op dat zij hun doel niet bereikt hebben, maar Pietje, Marietje en Henkie wel. Dat willen ze niet uit laten komen en daarom kiezen ze met opzet onhaalbare doelen.
Vandaar dat we zien dat de onderwijshervormers altijd óók graag de armoedebestrijding, de integratie en de wereldvrede meepakken, terwijl hun tegenstanders het liever bij taal, rekenen, Frans en biologie houden. Mensen die het druk hebben met hun werk doen de wereldvrede er wel bij, maar dan niet in de tijd van de baas.
hogere doelen, abstractere doelen, intellectuelere doelen Je hebt ongetwijfeld gelijk met je analyse. Wat er wellicht ook speelt, in ieder geval bij volwassenen uit de bestuurders en goeroehoek is dat men meent dat de hogere doelen abstracter zijn, intellectueler in zekere zin. Men laat de werkelijkheid graag aan de werkvloer over, want men is ziener, denkt in grote lijnen en wil zich niet bezig houden met details, daarvoor is men beslist te groot.
De vergissing die men maakt is dat de abstracties die men beschouwt onjuist, zelfs vals zijn en daarmee niet overkoepelend zijn voor vele werkelijkheden, maar juist losgezongen zijn van iedere werkelijkheid.
niet-verifieerbare doelen Beleidsmakers die vrezen dat ze ter verantwoording geroepen zouden kunnen worden zoeken voor alle zekerheid ook graag doelen op waarvan niet gemakkelijk) vast te stellen is of ze gehaald zijn. Bij voorbeeld bij de keuze van onderwijsverbetering door middel van competentiegericht leren.
Seger Weehuizen
Amsterdam wordt wijzer Ik herinner mij een grondige kritiek in de NRC over een Amsterdamse politiek waarbij kansrijke kinderen van het gebruik van crèches werden uitgesloten. Amsterdam heeft nu blijkbaar ingezien dat kinderen uit kansrijke gezinnen en hun actieve hoogopgeleide ouders zelf veel kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van de kansarme peuters.
Seger Weehuizen
Ter voorkoming van misverstand Ter voorkoming van misverstand: Ik heb hier geen pleidooi gehouden voor het uitmelken van kansrijke kinderen zoals zo veel linkse mensen dat zonder scrupules billijken. De goede leerlingen moeten in hun visie de slechte helpen in plaats van hun energie in de verderontwikkeling van zichzelf te steken. I wilde alleen maar de kortzichtigheid van de toenmalige gelijkheidsfanaten in herinnering roepen. Kansrijke peuters zijn vaak veel initiatiefrijker en krijgen van huis uit impulsen en materialen mee. Zij kunnen een voorbeeldfunctie vervullen voor de kansarmen. De toenmalige orthodoxe machthebbers hadden dat niet bedacht.Seger Weehuizen
Vóórschool v.a. 2,5 jaar…
Lodewijk Asscher trekt 2 miljoen euro uit om peuters vanaf 2,5 jaar uit ‘kansrijke en kansarme’ gezinnen samen drie dagdelen naar een voorschool te sturen.
Dat zegt de Amsterdamse wethouder Asscher vandaag in een interview met de volkskrant.
De gemengde voorschool moet gratis worden en ‘een goede voorbereiding op de basisschool’. Om segregatie tegen te gaan.
alles gaat altijd vanzelf goed
Asscher weet precies wat er mis is met het basisonderwijs in Amsterdam (en elders). Voorscholen zijn daarbij geen oplossing. Het is het zoveelste voorbeeld van: zet het bij elkaar en dat gaat het vast allemaal goed. Zo’n beetje de basisgedachte van het sociaal constructivisme. De kinderen uit de verschillende groepen zijn dan elkars rijke leeromgeving. Geen vakkundige juf meer nodig: iedereen leert alles van elkaar. Je hebt alleen nog managers en subsidieverdelers nodig. En belastingbetalers, heel veel belastingbetalers.
Dit is geen naïviteit meer. Als je werkelijk wil dat ok allochtone kinderen zich goed ontwikkelen, dan moet je ze goed taal en rekenen leren. punt. In hoeverre dat dan later ooit gaat mengen is dan nog zeer de vraag, maar mengen kan toch geen doel op zich zijn. Van belang is veel meer dat iedereen zichzelf kan redden, zich kan ontwikkelen en een bijdrage kan leveren aan de maatschappij. Laten we de doelen ajb beperkt houden: goed taal en rekenonderwijs.
Inz. onhaalbare doelen
Ooit nam ik deel aan een cursus (et tu, Bernard) waar ik één leuke observatie voorbij zag komen. Goede leerlingen stellen zich haalbare doelen, slechte leerlingen nemen veel te veel hooi op hun vork. Het viel mij op dat dat bij volwassenen ook zo werkt. Volwassenen die hun werk goed doen, stellen zich haalbare doelen; volwassenen die niet geschikt zijn voor hun werk stellen zich volkomen onhaalbare doelen. De cursusleider kwam niet met de verklaring, maar ik wel: die incompetente leerlingen en volwassenen doen dat, juist omdat ze in hun hart ook wel weten dat het onhaalbare doelen zijn. Halen ze het niet, dan kunnen ze zich daar achter verschuilen: Pietje, Marietje en Henkie hebben het toch óók niet gehaald? Gaat het om haalbare doelen, dan valt bij vergelijking op dat zij hun doel niet bereikt hebben, maar Pietje, Marietje en Henkie wel. Dat willen ze niet uit laten komen en daarom kiezen ze met opzet onhaalbare doelen.
Vandaar dat we zien dat de onderwijshervormers altijd óók graag de armoedebestrijding, de integratie en de wereldvrede meepakken, terwijl hun tegenstanders het liever bij taal, rekenen, Frans en biologie houden. Mensen die het druk hebben met hun werk doen de wereldvrede er wel bij, maar dan niet in de tijd van de baas.
hogere doelen, abstractere doelen, intellectuelere doelen
Je hebt ongetwijfeld gelijk met je analyse. Wat er wellicht ook speelt, in ieder geval bij volwassenen uit de bestuurders en goeroehoek is dat men meent dat de hogere doelen abstracter zijn, intellectueler in zekere zin. Men laat de werkelijkheid graag aan de werkvloer over, want men is ziener, denkt in grote lijnen en wil zich niet bezig houden met details, daarvoor is men beslist te groot.
De vergissing die men maakt is dat de abstracties die men beschouwt onjuist, zelfs vals zijn en daarmee niet overkoepelend zijn voor vele werkelijkheden, maar juist losgezongen zijn van iedere werkelijkheid.
niet-verifieerbare doelen
Beleidsmakers die vrezen dat ze ter verantwoording geroepen zouden kunnen worden zoeken voor alle zekerheid ook graag doelen op waarvan niet gemakkelijk) vast te stellen is of ze gehaald zijn. Bij voorbeeld bij de keuze van onderwijsverbetering door middel van competentiegericht leren.
Seger Weehuizen
Amsterdam wordt wijzer
Ik herinner mij een grondige kritiek in de NRC over een Amsterdamse politiek waarbij kansrijke kinderen van het gebruik van crèches werden uitgesloten. Amsterdam heeft nu blijkbaar ingezien dat kinderen uit kansrijke gezinnen en hun actieve hoogopgeleide ouders zelf veel kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van de kansarme peuters.
Seger Weehuizen
Ter voorkoming van misverstand
Ter voorkoming van misverstand: Ik heb hier geen pleidooi gehouden voor het uitmelken van kansrijke kinderen zoals zo veel linkse mensen dat zonder scrupules billijken. De goede leerlingen moeten in hun visie de slechte helpen in plaats van hun energie in de verderontwikkeling van zichzelf te steken. I wilde alleen maar de kortzichtigheid van de toenmalige gelijkheidsfanaten in herinnering roepen. Kansrijke peuters zijn vaak veel initiatiefrijker en krijgen van huis uit impulsen en materialen mee. Zij kunnen een voorbeeldfunctie vervullen voor de kansarmen. De toenmalige orthodoxe machthebbers hadden dat niet bedacht.Seger Weehuizen
Oneerlijkheid loont
In Engeland zijn “parents desperate to get places in popular schools”.
De dirigistische ambtenarij in Nijmegen en Amsterdam kan ook rekenen op fikse tegenwerking. Maar maatschappij- en onderwijsvernieuwlers laten hun verheven visies niet bederven door stemvee.