Een ander behangetje

Op de school waar ik werk worden we, zoals waarschijnlijk op heel veel scholen gebeurt, regelmatig bestookt met circulaires van de boven-ons-gestelden waarin nieuwe, door managementoplichters bedachte methodieken worden opgelegd of grootse onderwijsvisies worden ontvouwd. Zonder uitzondering dikke pakken papier die meteen naar de recycling kunnen. Toch is er nu ook bij de directie iets, zij het heel vaag, doorgedrongen van het feit dat de moedertaalbeheersing van onze leerlingen niet geheel vlekkeloos is.
Zowaar hebben we laatst wel 15 minuten in een vergadering zitten kletsen over dit probleem. Revolutionair, durf ik te stellen: zomaar 15 minuten in aanwezigheid van de schoolleiding mogen praten over inhoudelijke problemen!
Twee dingen vielen mij op. Ten eerste het feit dat de taalbeheersing van onze VWO-leerlingen t/m klas 6, van een niveau dat je vroeger veel bij verse gastarbeiders aantrof, door onze leiding niet wordt ervaren als een levensgroot probleem. Het stond eigenlijk niet op de agenda, maar OK, nu het veel collega’s opviel wilden zij daar ook wel even over praten. Vervolgens werd het behandeld alsof we het over de kleur van het behang in de docentenkamer hadden.
Ten tweede werd ik getroffen door de volkomen afwezigheid van een mening over dit zeer belangwekkende onderwerp bij onze directie. Zij die boven ons gesteld zijn hebben over de meest etherische en ver van ons bed staande onderwijszaken nog een visie, maar wanneer het er op aan komt een werkelijk groot probleem te helpen oplossen, een probleem dat ook vraagt om een zekere mate van sturing en coördinatie (dus verdomd, een probleem dat vraagt om enig management!), dan blijken ze werkelijk geen enkel idee te hebben hoe je het te lijf zou moeten.
De vergadering werd afgehandeld, het onderwerp kwam keurig in de notulen en er is nooit meer iets over vernomen. Het komt mij voor dat deze angst om werkelijke problemen aan te pakken een algemene managementziekte is. Maar verbetert u mij als ik me vergis.