Een leven lang niets leren

Een leven lang niets leren

Het middelbaar beroepsonderwijs maakt zich op voor de definitieve en wettelijke verplichting tot de invoering van het Competentie Gericht Opleiden. Stilaan druppelen voor alle opleidingen de examen eisen binnen. Of hier nog sprake is van examen in de oude zin van het woord is te beantwoorden met een simpel nee. Het zweten en zwoegen, diep nadenken, hopeloos starende blikken in de holle ruimte van de tot examenzaal omgebouwd gymlokaal, voorovergebogen, gebukt onder de gesel van het behalen van minimaal een zesje is dank zij het Competentie Gericht Opleiden verdwenen. Vanaf volgend schooljaar is het examen vervangen door een heus assessment met echte, zelfgepunnikte assessoren. Het examen is dan een praatje van een kwartier met overhandiging van een portfolio of te wel foto-en videoboek, waarin de bewijzen over het bezit van de nodige competenties zijn opgestapeld. Dat praatje is vooral geen gesprek tussen leerling en docent want dan zou de vergissing kunnen ontstaan dat het hier gaat om een verderfelijk ” mondeling examen “. Het is een gesprek tussen de deelnemer(leerling), en de loopbaanbegeleider.

Jawel, leest u het nog maar eens maar dan trager zodat het woord goed tot uw verouderde hersenen kan doordringen, de lo o p b a a n b e g e l e i d e r. De docent was al lang vervlogen tijd, maar ook de instructeur en de coach hebben het veld moeten ruimen in de vernieuwingslag die Competentie Gericht Opleiden heet. De bestuurderen van het MBO hebben een functie gecreëerd die volledig de lading van de opleiding dekt. Het MBO is verworden tot een uitzendbureau, (re) integratiebureau en koppelbaasgedoe . Hierbij horen geen docenten, coaches en instructeurs maar loopbaanbegeleiders en naar alle waarschijnlijkheid binnen afzienbare tijd de “ arbeidsdeskundige”, what’s in a name.

Het examen is een gesprek waarbij de deelnemer moet “ bewijzen” de onontbeerlijke competenties te bezitten of zich eigen te hebben gemaakt. Bewijzen kan door middel van foto’s, video’ s, onder ede afgelegde verklaringen van mededeelnemers, POP en PAP formulieren, feedback- lijstjes niveau libelle en andere denkbare rommel. Het komt er op neer dat de TIO, Timmerman In Opleiding, aan de hand van bovengenoemde troep aantoont dat hij ” de nodige instrumenten horende bij de opdracht gebruikt “. De jonge timmerman ” bewijst ” met een filmpje op You tube dat hij voor het aan elkaar schroeven van twee plankjes daadwerkelijk een schroevendraaier gebruikt en geen zaag. Gevolgd door een filmpje waarbij de deelnemer een afkortzaag gebruikt voor het op lengte zagen van een plank en niet per ongeluk hiervoor een hamer inzet. Dit alles wordt ondersteund door twee van handtekening voorziene verklaringen, eentje van een buurman en eentje van een voorbijganger die geïnteresseerd hadden toegekeken hoe de deelnemer op de stoep van het ouderlijke huis de afkortzaag en de videoapparatuur installeerde. Zo zijn er nog een aantal competenties waar de deelnemer aan moet voldoen om in aanmerking te komen voor een diploma “bewijzen bij elkaar scharrelen”.

Aangezien het competentie gericht opleiden al jaren bevochten wordt door de verschillende belangengroepen van bestuurders, adviseurs, onderwijsvernieuwers en andere dolende zielen kunnen we van de veronderstelling vertrekken dat deze vernieuwing zich binnen de kortste keren door heel opleidend Nederland heen gekankerd zal hebben. Het is goedkoop omdat er geen dure docenten, geen dure praktijklokalen en geen dure cursuspakketten meer nodig zijn. Het is effectief omdat de deelnemer zelf verantwoordelijk is voor zijn leerproces en de bewijzen hiervan. Het opleidingsinstituut doet het altijd goed.

Uit goede bron heb ik vernomen dat na het wettelijk verplichten van het CGO in 2010 de onderwijsbestuurderen aan de slag gaan met het afschaffen van alle overtollige opleidingen in het MBO. De pas opgerichte richting sportvissen is gedoemd om heel snel te verdwijnen, die wordt ondergebracht bij de opleiding “ groene ruimte en natuur”. Er blijven alleen nog richtingen over, de richting Techniek, de richting Zorg en Welzijn, de richting Educatie, de richting ICT. Het MBO zorgt voor de competenties en het bedrijfsleven neemt de beroepspraktijkvorming op zich. Het ligt in de bedoeling om binnen 3 jaar na invoering van het CGO de stagecomponent op te schroeven naar minimaal 4 dagen per week. De plannen om de overheid er van te overtuigen dat het bedrijfsleven de verplichte 850 uren scholing ook aanbiedt liggen al lang klaar in de kluis van de MBO-raad.

Het Middelbaar Beroeps onderwijs heeft straks een voordeur waar de deelnemer binnenkomt. In de grote hal kiest hij het “Competentieboek” op het niveau dat hij denkt aan te kunnen in de richting die hij wenst. In het boek staan alle competenties waar hij moet aan voldoen en de naam van zijn loopbaan begeleider. Deze loopbaanbegeleider leidt de deelnemer rond bij de bedrijfjes die kantoor houden in de afgedankte lesruimten zodat de deelnemer zich kan oriënteren op een stageplek die nodig is om de vier dagen beroepspraktijkvorming te voltooien. Daarna kan de deelnemer aan de slag om zijn eigen leerproces vorm te geven, bewijzen te verzamelen, te POPpen en te PAPpen, reflecteren, feedbacken, en meer van dat soort debiel tijdverdrijf.

Het allergrootste voordeel van dit alles is de groei van het aantal deelnemers. GGO is de maatstaf van het nieuwe opleiden geworden. Binnen het kader van het al jarenlang gepropageerde ” een leven lang leren ” en in samenwerking met het werkbedrijf van UW V worden alle toekomstige werklozen naar de poorten van het dichtstbijzijnde ROC gestuurd om bij te scholen, na te scholen en om te scholen. Vakkennis is niet nodig, daar heeft het bedrijfsleven alle zeggenschap over.
Competenties moeten er geleerd worden, gedrag veranderen, POPpen, ja-knikken, hielen likken, naar onderen trappen, liegen, bedriegen, zweven, luchtfietsen, bezem berijden, reflecteren, feedbacken, neuspeuteren, navelstaren, Kortom het jaar 2010 markeert een keerpunt in de Vaderlandse Onderwijsgeschiedenis. Vanaf dat moment is het wettelijk verplicht om een ” een leven lang niets te leren”.

Jeronimoon