Onderstaand de integrale tekst van een weblog van 1 van de beleidsbepalende heren van een ROC in het zuiden des lands:
BEGIN CITAAT:
Brandhout en museum
Afgelopen zaterdag had ik het genoegen van een reünie van mijn oude HBS waar ik heel lang geleden een prachtige middelbare schooltijd mocht beleven. Veel sport en cultuur, veel beleving, kampen in de Ardennen en… o ja, ook nog leren. HBS-B, een mooie tijd.
Veel bijzondere herinneringen waaronder die keer, enkele maanden voor het eindexamen, dat ik door het getik van een trouwring op het raam van de gymnastiekzaal voor de fietsenstalling door mijn gymnastiekleraar werd teruggeroepen. En voor hem kwám je terug. “Rob, wat hoor ik, wil jij sportleraar worden?” Ik was wat verbaasd omdat ik nog maar net aan het denken was over een switch van Scheikunde naar inderdaad een Sportacademie.
Kiezen
Sport was enorm belangrijk in mijn leven, maar Scheikunde had me ook goed te pakken. Kennelijk had een van mijn vrienden daar iets over laten vallen. “Nou ja, mijnheer, weet u, ik denk er wel over na; het lijkt me wel iets”. “Rob, doen!” Zoals altijd was hij een man van weinig woorden. “En denk er aan, er zijn maar twee goede academies, Arnhem en Den Haag, de rest is brandhout”. Wederom in weinig woorden volstrekt helder. Heerlijk overigens om dit te schrijven in een ‘Tilburg-geörienteerde’ omgeving. Horen de collega’s het ook eens van een ander.
Te leuk om te stoppen
Ruim 4 jaar later gaf ik gymnastiekles op het Bekkerveld in Heerlen en stond ik bij de buitenlessen naast hem op het veld. Hij nog steeds als gymnastiekleraar van het Grotius College, ik als jonge collega van de MEAO. Na mijn studie (jawel, in Den Haag, naar mij later bleek de enige echte sportacademie) keerde ik weer terug naar mijn geboortestreek en stonden wij zij aan zij. En met passie en energie riep deze, inmiddels wat stramme man in korte broek, zijn klas bij elkaar om ze instructies te geven voor de les. Altijd kwam hij met iets nieuws, altijd verrassend en altijd intensief. Voortdurend op zoek naar sportbeleving bij zijn leerlingen.
Niets veranderd
Met die beelden en woorden nog helder op net- en trommelvlies zocht ik tijdens de reünie natuurlijk ook de sportzalen op van deze inmiddels brede scholengemeenschap voor VMBO, HAVO en VWO, ruim 40 jaar later. Er was even niemand, het was stil en ook ik verstilde. De twee zalen, de nieuwste nog geopend in mijn tweede jaar, waren nog exact hetzelfde. O nee… een belijning voor handbal en minitramp met valmat. Wereldschokkende veranderingen. De touwen voor de ringstellen waren vernieuwd, dat was het.
Een museum gelijk, de tijd had hier ongeveer 40 jaar stil gestaan. Wat een conservatisme, wat een voor het vak dodelijke starheid. Al tientallen jaren keldert de actieve sportbeoefening van meisjes na hun 12e jaar naar een dramatisch niveau en van jongens iets, maar niet veel minder. En wat doen wij? Ja hoor…gewoon nog steeds hetzelfde. Rondjes lopen, een beetje volleybal, basketbal, wat ringzwaaien en dan hebben we het wel gehad. Rust roest, zeiden we altijd maar dan in omgekeerde betekenis, maar hier inderdaad, rust roest.
Museumstuk
Het was alsof ik daar de club van Beter Onderwijs Nederland hoorde. Het onderwijs was goed en moet vooral zo blijven, dan blijft het goed. O drama, als onderwijs niet mee verandert in een veranderende samenleving, wordt het niets. Ja, een museumstuk.
Ontwikkelen!
Het was verder een heerlijke reünie. Veel mensen uit mijn jaar, veel indrukwekkende levensverhalen, positieve verhalen en uiteraard ook verdrietige. Ik ging met een goed gevoel weer naar huis. Maar nog meer vastbesloten dan ooit om alles te doen voor modern onderwijs dat werkelijk iets betekent in een zich ontwikkelende samenleving, natuurlijk met behoud van vaste waarden. En in dat onderwijs dat mij voor ogen staat, past in elk geval geen museale gedachte.
EINDE CITAAT.
Vooral de passage over De “Club van Beter Onderwijs Nederland” getuigt van een dedain die zijn weerga niet kent. Zo spreek je toch niet over je onderwijzend personeel, want er zijn inmiddels vele collega’s daar die lid zijn van BON.
Misschien moeten we deze man een gratis museum jaarkaart aanbieden!!!!
We zitten hem niet op, maar onder de huid
Mooi toch?
Kennelijk zitten we in elke vezel van die man, denkt hij bij alles wat hij ziet aan BON.
Misschien wil hij er over praten?
Leuk He
Een omhooggevallen ex-gymleraar is bestuurder van een ROC. “hij heeft óók voor de klas gestaan”
Dat is toch raar die
Dat is toch raar die gymnastiekers zijn zo competent dat ze in strijd met de wetten van de zwaartekracht, steeds omhoog vallen.
Decaan, management, telkens weer die gymnastiekers die de ringen beu zijn.
Oplossing
Deze meneer ziet een gebrek aan beweging of sportiviteit bij de jeugd en dan m.n. bij de meisjes. Verder ziet hij zijn oude gymzaal terug. Het een is voor hem een verklaring voor het ander.
De gymzaal is dus een gevolg van de onverzettelijkheid van de gymleraar en de oorzaak van een gebrek aan lichaamsbeweging bij de jeugd. Tja en dan is er BON, een verzameling van dat soort gymleraren.
Ik ben blij dat de leerlingen van zijn school wel allemaal veel bewegen, niet te dik zijn etc. Maar wat doen die eigenlijk allemaal voor sporten en hoe heeft deze school dat gerealiseerd?
Ik ben ook blij voor de erkenning van de enorm belangrijke rol van de docent die klaarblijkelijk in staat is om de gehele jeugd stil te zetten.
Corgi
De tijd staat niet stil
Overigens is het aandeel sporters onder vrouwen niet lager dan onder mannen (Rapportage Sport 2006, CBS).
Het kan dus niet waar zijn dat “Al tientallen jaren de actieve sportbeoefening van meisjes na hun 12e jaar keldert naar een dramatisch niveau en van jongens iets, maar niet veel minder” zoals deze ROC-bestuurder beweert.
Mogelijk is deze uitspraak gebaseerd op de situatie van 40 jaar geleden. Inmiddels hebben de meiden zich in ras tempo geëmancipeerd.
Eigenaardig
Op mijn ROC is elke les gym, sport of andere manier van bewegen 4 jaar geleden afgeschaft wegens “te duur”. Zal bij deze bestuurder-ex-gymleraar zeker niet gebeuren?
vreemde redenatie
Vreemde redenatie houdt die man erop na: ik heb 40 jaar geleden goed onderwijs genoten, en al die 40 jaar is het onderwijs niet veranderd (dus gewoon ‘goed’ gebleven), dus is het slecht. Ik zie geen argumentatie die deze stelling ondersteunt.