Er komt steeds meer behoefte aan goed opgeleide mensen, stelt het coalitieakkoord. Oh, het credo van Den Uyl (“Het aksent dient niet langer te liggen op kennisoverdracht en prestatiedrang.”) is nu dus definitief afgezworen. Te laat, naar het zich laat aanzien. Het uit de belastingen betalen van de ‘leuke’, geïllustreerde schoolboeken zal de opleiding niet verbeteren. Geld voor betere begeleiding om het ontstellend veelvuldig schoolverlaten tegen te gaan zal niet helpen. Misschien kan in samenspraak met onderwijsgevenden en in samenwerking met de vereniging B(eter) O(nderwijs) N(ederland) een proces in gang worden gezet door de nieuwe minister van onderwijs, dat Nederland op den duur weer een goed onderwijssysteem terug zal geven, waarin docenten hun roeping waar kunnen maken.
Ronald Plasterk, lid van de Kon. Akademie van Wetenschappen, heeft tenminste de moed gehad zijn reputatie op het spel te zetten in het accepteren van de verantwoordelijkheid voor de aanpak van het verloederde onderwijs. Plasterk was van 1982 tot 1984 gemeenteraadslid van Leiden, waar hij aan de universiteit promoveerde. Hierna volgde een indrukwekkende wetenschappelijke carrière. Wel ging hij zich ‘bezondigen’ aan het verlenen van steun aan het ‘linkse’ gedachtegoed door middel van columns in woord en geschrift. Hij moet er wel van doordrongen zijn dat dit ‘linkse’ gedachtegoed in enige tientallen jaren een goed functionerend onderwijssysteem, waarvan hij zelf nog net profijt heeft gehad, met onverantwoordelijke experimenten op de gehele schoolbevolking praktisch om zeep heeft gebracht.
In het coalitieakkoord is een project gepland: ‘Aanval op de schooluitval’. Of Plasterk de aanpak van de schooluitval als een project zal kunnen leiden is de vraag. Zijn staatssecretarissen zijn te ‘politiek geschoold’ om hem hierbij te kunnen helpen. Bovendien betreft de schooluitval hoofdzakelijk de (nog?) niet in onze maatschappij passende jongeren, in hoofdzaak kinderen van uit Marokko, de Antillen en Turkije afkomstige ouders, bij wie ze geen steun vinden in het vinden van een plaats in de Nederlandse maatschappij. Amsterdam kampt blijkens een hartekreet van een politiefunctionaris aldaar met tot volwassen criminelen opgegroeide schoolverlaters, die verdwenen in de jeugdcriminaliteit. Aanpak van jeugdcriminaliteit met strenge werkkampen, gecombineerd met het aanspreken van ouders op de plicht zelf geld te verdienen en zo een voorbeeld te zijn voor hun kinderen, zou mijn advies zijn bij dit project. Met een realistische, niet door taboes geremde aanpak zou er misschien toch een aanzienlijk aantal van de jongeren kunnen worden gered van een uitzichtloze toekomst in een daardoor in toenemende mate verloederende maatschappij. Met voorbeelden uit het verleden voor ogen zouden naar mijn mening onderwijzers en leraren met onomstreden gezag hier de belangrijkste rol moeten spelen.
Schooluitval: de cijfers
Voortijdig schoolverlaten is een even groot probleem onder jongens als meisjes en 28% van de schooluitval bestaat uit allochtone jongeren. Hier staan de cijfers.
Des te erger. Overigens
Des te erger. Overigens maakte ik geen onderscheid tussen jongens en meisjes, en kinderen van Marokkaanse, Turkse en Antilliaanse ouders zou ik niet als ‘gekleurd’ willen aanduiden. Als het probleem van schooluitval ook groot is bij andere dan de door mij aangeduide groepen, dan moeten ook daar in de eerste plaats de ouders er op worden aangesproken. Uit een ver verleden herinner ik mij hoe mijn vader zich bij dreigende ontsporingen niet alleen tot de leerling in kwestie richtte, maar ook zijn ouders ging bezoeken. Wel is mij ook bijgebleven, dat meestal het voor hem wel leidde tot meer inzicht in de situatie van zijn leerling, maar niet tot meer ondersteuning door de ouders. Te veel kinderen zijn helaas op de wereld gebracht door ouders, die hun verantwoordelijkheid in de opvoeding niet waar kunnen maken.
Ouders zijn natuurljk verantwoordelijk
Zie ook de discussie op dit forum over schorsen. Het probleem moet weer bij de ouders komen te liggen. Overigens is juist uit de cijfers af te lezen dat de grootste uitval zit in de lagere regionen van het vmbo. Dus dat pleit voor terugkeer naar de oude mavo en lts.
Juist op die kinderen…
…hebben de ouders helaas dikwijls al geen grip meer.
Als de ouders er al aandacht voor hebben!
Goed plan nodig
Werkzaam in de onderste niveaus van het MBO, maak ik de enorme schooluitval dagelijks mee. Dit schooljaar ben ik begonnen met een klas van 21, nu zijn er nog maar 15, waarvan er 2 op de nominatie staan er ook nog uitgeschopt te worden. In het kader van de aanval op de uitval wil de school deze leerlingen (zeer vaak afwezig en bij aanwezigheid zeer storend) liever niet wegsturen. Dom, dom, dom.
Wat ik bij de herhaald geuite wens om de schooluitval te beteugelen mis is iets heel eenvoudigs: een goed plan. Er wordt veel gekletst, veel geprobeerd, maar een goed uitgewerkte visie, een goed plan en de daarbij behorende gelden, is er niet. Zo wordt het nooit wat met die bestrijding van de uitval.
Harder aanpakken?
Hinke, nu begrijp ik je eerdere reaktie op een uitlating van mij beter. Heb jij zelf ideeën?
Goed plan nodig
Hoewel het probleem me erg bezig houdt heb ik ook geen concreet plan. Daar komt bij dat ik niet persoonlijk kan kennis nemen van de situatie in het huidige onderwijs, zodat elk advies van mij onbetrouwbaar is. Toch zou ik een enkele opmerking willen maken.
Naar mijn stellige overtuiging is de primaire drijfveer van de mens zijn wens erkend te worden in zijn waarde en waardigheid. Maar door wie wil de mens worden erkend?
Bij de opvoeding van kinderen wordt met het uitdelen van reprimandes en straf beoogd erop te wijzen dat deze erkenning in gevaar komt bij overtreding van de regels, gesteld door de ouders of andere opvoeders (onderwijzers en leraren). Het effect van de opvoeding valt weg zodra een kind er geen prijs meer op stelt in zijn waarde en waardigheid erkend te worden door deze opvoeders.
In het onderwijs, zeker in het middelbaar onderwijs komt het erop aan op de een of andere manier iemand voor de leerling te zijn, wiens erkenning hij of zij niet wil verliezen. Of dat in het huidige onderwijs nog in algemene zin is te verwezenlijken kan ik niet beoordelen.
iemand voor de leerlingen zijn,
wijze, haast ongrijpbare woorden, niet voor niets staat ervoor ” op de een of andere manier”. Je kunt dit helaas niet uit boeken leren. Zelfs in dit tijdsgewricht is dit nog te realiseren. Voorwaarde is wel dat een docent die dat talent heeft regelmatig (voldoende contacturen!!)in contact komt met zijn pupillen.
re iemand zijn
Bravo, en helemaal mee eens.
Willem Smit
Respect
Respect is het sleutelbegrip; leerlingen niet aantasten in hun waardigheid. Dat vergt een grote hoeveelheid geestelijke lenigheid; maar humor is vaak een goede omweg.