Zie ik op TV een deel van een interview met een VMBO-leerlinge, type gezonde ‘Hollandsche’ meid. Reagerend op de stelling “VMBO, dat zijn toch allemaal zwarte scholen?” weet zij te melden “Nee hoor, er zitten behalve allochtonen ook normale mensen op”. Net bekomen van deze bijzondere kijk op de wereld hoor ik het antwoord van Miss Blondt op de vraag “Hoe spreken jullie de docenten aan?”. Antwoord: “Klootzak”.
Er zijn dus scholen, docenten, schoolmanagers, ouders en leerlingen die dit gedrag anno 2007 normaal vinden. Stuitend. Maar ja, ik zal wel ouderwets en wereldvreemd zijn …….
Groet,
Marten
relativeren
Meneer Hoffmann,
De naam doet mij aan een ontledingstoestel denken en afknijpklemmetjes voor slangen, oh sorry beroepsdeformatie, ik ben scheikundedocent.
Meneer Hoffmann, uit uw schrijven begrijp ik dat u niet gewend bent om in steden als Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Almere of Utrecht gewend bent les te geven. Neem van mij aan dat zo’n meid op straat voor de camera iets sterkere taal gebruikt dan op school. Vaak is de wens de vader van de gedachte en de mond groter dan het hart. Natuurlijk deze kinderen missen iets, namelijk aandacht van voor hun belangrijke mensen en dat laten middels dit taalgebruik blijken. Vergeet ook niet dat de tijden zijn verandert. Alhoewel ik me een aantal ervaringen herinner van mijn middelbare school, waarbij we zeer onrespectvol bepaalde leraren bejegenden. Waarom, omdat ze ons niet serieus namen, door hun houding geen respect afdwongen en absoluut geen zelfverzekerdheid uitstraalden. Dat was overigens in de jaren 70 in Amsterdam Osdorp. Ook toen spraken we zonder al te veel respect (buiten schoolijd) over onze bejegening van de leraren, maar vaak waren we in de klas of op het matje bij de directeur makke schapen.
Nee er is dus niet zo heel veel veranderd.
Niet aan steden gewend? Klopt.
Beste McNeacol,
Inderdaad ben ik niet gewend om in steden zoals Amsterdam etc. les te geven en ik betwijfel ook sterk of ik daarvoor wel geschikt zou zijn. Daarnaast heb je gelijk als je stelt dat de taal voor de camera wel een tikje sterker zal zijn dan in de werkelijkheid, maar toch spreekt er weinig waardering (om het R-woord maar niet te gebruiken) voor de docenten uit. De opmerking van het meisje over allochtonen versus ‘normale mensen’ (ik heb de zin in de blog iets aangepast) vond ik toch ook wel opmerkelijk. Zou ze zelf geen enkele Fatima of Yasmina kennen of zou het gewoon ongelukkig formuleren zijn geweest?
Nou ja, laat mij maar wereldvreemd en ouderwets zijn – je zeer herkenbare zedenschets van de jaren ’70 (ook mijn middelbare-schooltijd) relativeerde dat gevoel overigens weer 🙂
Groet,
Marten
– die geen banden heeft met scheikunde-apparatuur –
Het K-woord
Bestaan er mensen die er geschikt voor zijn om in een grote stad les te geven en zich DUS voor “K…..” te laten uitmaken?
Het W-woord
Geachte Heer Simon Stevin,
Wanneer u voor een K of een L of een T of een H of welke letter dan ook uit wordt gemaakt en daar verkeerd mee omgaat dan behoef ik u niet te vermelden wat het gevolg zal zijn voor de verhouding tussen u en de leerling en de houding van de medeleerlingen ten op zichte van u.
Allereerst hoe wordt iets gezegd in welke context, met welke intonatie en naar aanleiding waarvan. Afhankelijk daarvan regaeer ik. Maar meestal gebruik ik het W-woord en dat is niet wegwezen, want dat werkt vaak averechts. Nee ik gebruik het waarom woord. Laat de leerling maar, aan het eind van de dag in bijzijn van de hele klas verklaren Waarom hij/zij dat woord of die benaming jegens mij of een collega gebruikte. Ik heb in Amsterdam en ik heb in de Zaanstreek lesgegeven. Nu nabij Den Haag en ja er vallen welleens wat woorden. Alleen hoe gaat de docent met de situatie om daar valt of staat alles mee.
Een eenvoudig voorbeeld. Zelf ben ik diep gelovig en stoor mij zeer aan mensen die GVD en JC voluit als krachttermen gebruiken. Ik heb diverse manieren om daarop te reageren. Één voorbeeld dat bij islamitische jongens erg goed werkt. Mo brult door de klas omdat het niet gaat zoals hij wil GVD, maar dan vol uit. (en het volgende hoeft maar 1 keer per klas) Ik vlaag hem, weet je wat je zegt, ja zegt hij en herhaalt het. Dan vraag ik of hij weet wat het betekent (let wel de hele klas hoort toe (moslim, hindoe, christen en ongelovige) dat weet Mo niet en dan vertel ik hem dat hij Allah vraagt om hem te verdoemen, hij schrikt, wordt rood en erg stil, de betekenis dringt door en nooit meer.
Hoe gaan we als docenten met kracht termen om That’s the secret!
Ik sta daar minder flexibel tegenover
Ik ben niet zo geschikt om uitgemaakt te worden voor het een of ander. Nooit geschikt geweest en ik zal het ook nooit worden. Ik dacht dat andere mensen daar ook niet zo geschikt voor waren.
Wie pikt dit dan wel?
Als een leerling je aanspreekt met ‘Klootzak’ of een creatieve vrouwelijke versie daarvan, dan pikt een normale leraar (m/v) dat toch nooit? Is er iemand van de leraren onder ons die dit zou accepteren? Ik kan het niet geloven.
Ik zou de betreffende leerling direct wegsturen, overdragen aan de beveiliging, excuses eisen en erop staan dat ze bij herhaling definitief worden verwijderd. Dat eis is overigens ook als ze tegen elkaar zoiets uithalen.
nog nooit????
meneer Douma,
u lijkt mij met zo een uitspraak bijna roomscher dan de Paus. Iedereen van ons heeft wel eens die vinger opgestoken, of een bepaald lichaamsdeel uitgesproken omdat een mede weggebruiker een ‘onhandige’ of zelfs irritante aktie uitvoerde of een collega/schoolleider iets van die aard deed.
In opwinding wordt weleens wat uitgesproken waar later spijt van komt. Is dat dan een reden om een leerling aan de beveiliging over te geven??? Die hebben wij niet eens. Ik spreek met het kind zelf.
Het probleem van het gebruik van deze termen ligt toch echt bij de volwassenen:
1) thuis wordt kinderen steeds minder geleerd om hun emoties te controleren.
2) op TV, in muziek en computerspellen krijgen ze nu niet echt het voorbeeld dat ze nodig hebben. Het is HELAAS een manier van uitdrukken geworden voor ze.
Aan ons leraren de taak om ze liefdevol te corrigeren, niet door direct te straffen en ze aan beveiliging over te dragen, maar door het gesprek aan te gaan, door interesse in ze te tonen, probeer ze te begrijpen. Dat helpt echt, geloof me ik spreek uit ervaring.
Het is mevrouw Douma
Beste McNeacol,
Ik geeft toe dat het met de namen die ouders hun kinderen tegenwoordig geven (of pseudoniemen die mensen kiezen) tegenwoordig vaak niet makkelijk is om aan de naam te zien of men met een m of een v te maken heeft, maar ik meen dat het mevrouw Hinke Douma is en niet meneer Hinke Douma.
Hinke
Hinke is een mooie oude Friese meisjesnaam. Er is een zelden voorkomende mannelijke variant: Hink.
Mijn leerlingen tussen 16 en 46 jaar noem ik geen kinderen meer. Ik werk in het MBO. Misschien toch een andere situatie. Kern van de reactie was: wie accepteert dit wel?
WEL KINDEREN
[Bericht verwijderd. Niet inhoudelijk :: Ralph]
Onbegrijpelijk
[Reactie op voorgaand bericht. Verwijderd. Algemene opmerking: graag inhoudelijk en niet op de persoon :: Ralph]
….waar later spijt van komt…..
McNeacol (mijnheer, neem ik aan) heeft het over uitlatingen waar men later spijt van heeft.
Wat mij nu juist zo opvalt, zowel bij mijn medeweggebruikers die vingers opsteken als bij hoogst ongemanierde leerlingen, is dat ze enige tijd later helemaal geen spijt hebben van wat ze deden.
De vingerheffer komt vaak zijn auto nog even uit om het karwei af te maken, en de grove leerling blijkt een nog veel uitgebreider repertoire te hebben.
In het geval van leerlingen zijn het meestal de volwassenen die de leerling ‘spijt’ toeschrijven, maar ik heb nog maar enkele malen meegemaakt dat een leerling uit eigen beweging zijn excuus kwam aanbieden.
bewustwording
At first,
My sincere apologies Mevrouw Douma. And yes meneer (I presume) Stevin I am the Laird of my Clan.
Ik ben een voorstander van bewustwording. Kwetsen is zo gemakkelijk, zoals ik lang als lijdend voorwerp heb ondervonden, uit te voeren. Straffen is dan een laatste redmiddel. Leer de jongere dat het gedrag, het taalgebruik niet correct is. School is toch geen gevangenis, geen situatie als thuis waar ze de hele dag soms al het gescheld en getier om zich heen horen. Nee de één op één situatie en het gesprek daarbij werkt, is mijn ervaring, vaak veel effectiever. Je krijgt een band met een leerling, je leert elkaar beter kennen en daar groeit respect uit. Ik woon midden tussen een deel van mijn leerlingen, bij een enkeling kijk ik op de voordeur, anderen wonen bijna naast me of boven me. Ik ken hun, zij kennen mij. Ik kom ze tegen in de winkel waar ze werken en ze helpen mij dan, nogmaals er ontstaat een band. Dat zouden meer collegae moeten doen. Toon eens interesse in het kind achter je leerlingen.
The Laird
afspraken omgangsvormen
Op treden hier tegen of het nu in pedagogische dan wel straffende zin is, werkt alleen als leerlingen team en directiebreed hetzelfde signaal krijgen. Dan moet je daar duidelijke afspraken overmaken, deze consequent doorvoeren en helder naar leerlingen en ouders communiceren. Dat heb ik nou gemist.
Ik was altijd van mening : het maakt me niet uit of ze me Mevrouw noemen als ze me maar als een mevrouw behandelen. Nu begin ik toch te twijfelen. Ook op volkomen witte scholen zitten leelingen die zo weinig beschaving mee krijgen (moeder slaan en hoer noemen) dat ze het tutoyeren van docenten ervaren als een vrijbrief om hen met dezelfde straattaal te bejegenen als vriendjes.
Omgangsvormen mag je uitleggen maar niet eindeloos, het zijn ook afspraken die gewoon kan afdwingen in het belang van een gemeenschap. Dat is uiteindelijk in belang van leerling en maatschappij.
Omgangsvormen?
Bij mij op school hangen in de aula, waar leerlingen in de pauze hun boterhammetjes opeten, grote tv toestellen waarop iedere dag MTV te zien is. Regelmatig wip- en seksscenes en ranzige teksten van rappers worden ten gehore gebracht.
Als docent maatschappijleer probeer ik tijdens mijn lessen de normvervaging onder jongeren enigszins terug te dringen. Ik heb mijn directie verzocht om deze uitzendingen van MTV te staken, maar kreeg als antwoord dat het niet hun belangstelling had! Iemand heeft mij gezegd dat ik niet met mijn tijd mee ga.
Maar docenten kunnen er ook wat van. Een van mijn collega’s presteert het in de klas te roemen over zijn masturbatie ervaringen uit zijn jeugd: “we deden het met 5 jongens op een rij, en het ging erom wie het verst kon schieten”.
Ik werk op een christelijke scholengemeenschap.
Geloof me, het kost mij veel moeite om dit te schrijven.
Omgangsvormen!
MTV de hele dag in de aula op een christelijke school. Dit is toch wel het toppunt! Ik dacht dat ze de aula gebruikten voor kerkdiensten en christelijke samenzang….
Maar zonder gekheid: het is essentieel dat je als school duidelijke omgangsvormen voorschrijft en dat een ieder deze naleeft. In een kleine school is dat natuurlijk veel makkelijker dan op de mammoetscholen die er tegenwoordig zijn.
omgangsvormen
Leuk, Mark 79, die opmerking over christelijk onderwijs! Daar schiet ik echt wat mee op.
beetje flauw
Mijn opmerking over christelijk onderwijs was een beetje flauw, maar ik meende het punt serieus. Als ouder kies je een school die past bij jouw normen en waarden (al is er tegenwoordig vaak niets meer te kiezen qua school) en bij een christelijke school verwacht je toch geen MTV de hele dag in de aula.
Op een openbare school zou dit natuurlijk ook niet moeten, maar op een school die zich christelijk durft te noemen zou het helemaal uit den boze moeten zijn. Kwestie van Waarden en Normen. De directie van jouw school heeft daar blijkbaar geen ‘last’ van, van waarden en normen.
Op treden hier tegen of het
—————–
Historica schreef:
Op treden hier tegen of het nu in pedagogische dan wel straffende zin is, werkt alleen als leerlingen team en directiebreed hetzelfde signaal krijgen. Dan moet je daar duidelijke afspraken overmaken, deze consequent doorvoeren en helder naar leerlingen en ouders communiceren. Dat heb ik nou gemist.
—————–
En ik prijs me gelukkig met collega’s en directie die die steun daadwerkelijk geven. Als de docent een vorm van correctie kiest (wegsturen, corvee of anderszins) zal de directie dit besluit per definitie steunen. Mocht achteraf blijken dat de docent onredelijk handelde (dit komt overigens vrijwel nooit voor) dan wordt dit uiteraard rechtgezet, want er moet wel een evenwicht zijn tussen student en docent. Ook in de communicatie met ouders steunt de directie de docent. Dat leidt soms tot boeiende verschillen tussen wat de student de ouders heeft gemeld omtrent een incident en de mening van de school omtrent datzelfde incident 🙂
—
Groet,
Marten
de docent steunen?
Welke geweldige school is dat, waar de directie de docent steunt?
Is het echt zo erg?
Het gaat om IVA Driebergen, zie ook mijn blog.
Gewoon voor mijn nieuwsgierigheid: is het nou werkelijk zo bijzonder dat de directie de docent steunt? Ik bedoel: het is mij duidelijk dat er in het bekostigde onderwijs (ik werk op een particuliere school) van alles mis is, daar zijn de bijdragen op deze site (helaas) volstrekt duidelijk in. Maar is het nu zo dat op geen enkele school meer steun voor de docenten bestaat bij het nemen van disciplinaire maatregelen? Begrijp me goed: elke school waar die steun niet bestaat is er eentje teveel, maar ik kan (of wil …. ) me niet voorstellen dat docenten echt nergens meer gesteund worden behalve bij ons.
—
Groet,
Marten
Minder scholen
Door al die fusies zijn er inmiddels veel minder zelfstandige scholen en in de resulterende fusie-scholen staat de directie veel verder van de werkvloer af. Ik kan mij er dus wel iets bij voorstellen………
Planeten Paultje
Wel gesteund!
Ik werk op een groot MBO. Ik voel me, als het gaat om problematische leerlingen, bijna altijd erg gesteund door de manager van onze unit.
Er is genoeg waar ik kritiek op heb, maar op dit punt mag ik echt niet klagen.
Dat gebrek aan steun is dus niet overal.
IK maak geen steun dus mee
IK maak geen steun dus mee op een zeer kleine school die panisch is om leerlingen te verliezen. Dan moet alles dus leuk zijn en dat is opvoeden soms in eerste instantie niet (wat mij betreft wel op langere termijn). Op alle manieren moeten leerlingen en ouders dus gelukkig en tevreden worden gehouden. Dat gebeurd enerzijds door sjoemelen met resultaten, anderzijds door laissez passer van gedrag e.d.
Het niet handhaven van regels is uiteindelijk niet in het belang van kinderen die niet meer weten waar ze aan toe zijn. Als je afwijkt van een regel moet daar een duidelijk te motiveren reden voor zijn. Anarchie (mij werd gezegd mij daar aan aan te passen) werkt nooit en nog het minst voor kinderen. Ook ik woon tussen de leerlingen itt collega’s en hoor nog wel eens hoe het hen verder vergaat. Ik heb dus geen wetenschappelijk verantwoorde representatieve steekproef, maar hoor te veel mislukte vervolgen op HAVO en MBO. Enerzijds is dat kennisgebrek anderzijds gemis aan andere vaardigheden. Inspectie zou succes in het vervolg onderwijs ook wel eens mogen meenemen in het beoordelen van scholen.
De directie waar ik mee te maken had waren dus een stel lappenpoppen die niet op traden en met alle winden mee waaiden.
Ik citeer even de (externe) coach die ik een blaauwe maandag had :’ Je mag er niemand uitsturen ongeacht het gedrag want anders moeten de heren (van de directie) in actie komen en daar hebben ze helemaal geen zin in.” Ze vond het helaas niet haar taak om het hen te zeggen maar ze wees dit “beleid” dus wel duidelijk af.
Natuurlijk zijn grote scholen een ramp omdat leerlingen niet gezien worden. Maar lilliputtertjes vertonen dus in hun overlevingstrategie tussen de kolossen soms heel vreemd gedrag(, nog afgezien van het feit dat op sommige terreinen expertise gewoon niet aanwezig kan zijn).
onder de pet
Dieftal, bedreigen, discriminatie etc. Alles ontkennen en het bestaat niet. Naar buiten toe blijft het plaatje van het ideale schooltje in stand en dat in belang van de organisatie. Dus wie zeurt er nou nog?!
Steun? Hahaha!
Op de twee scholen waar ik heb gewerkt kreeg je weinig of geen steun, maar wel veel tegenwerking.
De eerste school was een bespottelijk ongelijk gevecht tegen bijzonder vreemde ouders, lastige leerlingen en ‘leiding’.
De tweede school kende wel wat lastige leerlingen, maar meestal redelijke ouders en een schoolleiding die op zijn best neutraal kan heten. Maar steun, nee, dat is niet het woord dat hierbij past. Blok aan je been is de beste omschrijving.
hoezo steun? van wie?
Er wordt niet eens naar je geluisterd. Ouders en Leerlingen hebben sowieso gelijk.
De docent die een probleem krijgt door leerlingen die niet willen of kunnen wordt bestempeld als “niet functionerend” en moet maar liefst zo snel mogelijk van de school worden verwijderd.