Actiethema BON-OMO

23 mei 2006 Malmaison blogs 11

Actiethema BON-OMO:

De vertegenwoordiging van ouders op de scholen moet versterkt worden en een democratische legitimering krijgen.. Daar kan nu al een begin mee gemaakt worden door de manier waarop de ouders in een medezeggenschapsraad komen ingrijpend te veranderen. Wanneer de ouders op de school democratisch vertegenwoordigd zijn kunnen zij de vraag opwerpen waarom schoolbesturen überhaupt iets over scholen te vertellen hebben. Het enige belang dat de leden van een schoolbestuur in scholen hebben is immers hun eigen baantje.

11 Reacties

  1. structurele invloed ouders
    ons limburge project POOL heeft model gestaan voor o.a. het idee onafhankelijke regionale ouderplatforms met bevoegdheden op te gaan richten. www.oudersaanzet.nl is een product van dat project en doet o.a. aan die overleggen mee en bericht daarover. lees ook op onze home page, de petitie tbv ouders een korte analyse en een oplosingsrichting. een belangrijk onderdeel is: actie dossiers.
    l. hardeman. reacties: info@oudersaanzet.nl

  2. beetje jammer
    [ Tekst verwijderd – op de man; zie spelregels, red. ] dat ouderschap (maar ook lesgeven, leerkrachten, en een bedrijf runnen, school) geen democratisch proces is maar staat of valt bij het kunnen nemen van autonome beslissingen.
    Kunnen kiezen voor onderwijs van een bepaalde vorm is zo’n autonome beslissing. Overgeleverd zijn aan de meeste stemmen (democratie) is de oorzaak van onderwijsvernieuwing (of uitsluiting) die je tegen je zin wordt opedrongen.
    Voor welk probleem is jouw democratische plan een oplossing? Ik krijg de indruk dat dat staat of valt met het idee dat de meerderheid het met je eens zal zijn. Ik waag dat te betwijfelen.

    • goneukratie
      Seger Weehuizen

      Mijn idee is dat ouders er zich meer van bewust worden dat ze eisen moeten kunnen stellen. Ik ben helemaal niet gelukkig met brede grote scholen en grote bestuursorganisaties. Ik zie wel degelijk dat er binnen een grote school ook tussen de ouders van de verschillende onderwijsniveau’s grote belangentegenstellingen kunnen zijn. Als je speciale programma’s wilt zijn er vaak direct ouders die bang zijn dat het ten koste van hun kind gaat. Maar in de huidige situatie is het niet eens mogelijk om een speciaal programma voor wiskunde van de grond te krijgen. In de ogen van managers geeft dat geen leuke uitstraling en eist het van de school de inzet van goede, dus ook goedbetaalde, lees dure, leerkrachten. De situatie op de grote brede scholengemeenschappen kan onmogelijk nog slechter worden wanneer de ouders het voor het zeggen krijgen. Ik denk dat als ouders meer te vertellen krijgen over zaken die werkelijk belangrijk zijn zich ook meer inventieve ouders voor de verwezenlijking van bijzondere dingen gaan inzetten. Ook aan de andere kant van het spectrum, voor kinderen met een handicap. Ik ga niet uit van een tabula rasa maar van een ongelukkige situatie in het onderwijs die –naar ik vrees- niet snel ongedaan gemaakt kan worden. De overheid zal jammer genoeg niet zo ver gaan dat ze zegt; ouders ik geef jullie het geld dat wij normaal voor onderwijs uitgeven. Zorg zelf nu maar dat de kinderen op een of andere manier door ons erkende diploma’s halen. Dat ik dat het liefst wil komt omdat ik in de overheid geen greintje vertrouwen meer heb. Daarom hoop ik dat er ouders in het discussiethema niet goed geld terug over willen nadenken.
      Ik hoop dat ontevreden ouders die ik tot actie geprikkeld heb hun lesje geleerd hebben over het voorschrijven van hoe en waarover onderwijs gegeven moet worden; dat bevrijding van onderdrukking tot tolerantie leidt en het recht van de ouders om te mogen kiezen een hoog goed wordt. Misschien ben ik te optimistisch.

      • Wat wil je nou?
        Seger:”Mijn idee is dat ouders er zich meer van bewust worden dat ze eisen moeten kunnen stellen.”
        Maar dat kan juist niet via democratische weg. Daar heb je je neer te leggen bij meerderheidsbesluiten.
        Seger:”De overheid zal jammer genoeg niet zo ver gaan dat ze zegt; ouders ik geef jullie het geld dat wij normaal voor onderwijs uitgeven.”
        Jawel. Zie de leerrechten van Rutte en google op onderwijs&voucher. Daar gaat het wel degelijk naar toe. Maar voor welk probleem is dat een oplossing dan? En welk nieuw probleem roept dat mogelijk op?

        • rütteln
          Seger Weehuizen

          Ik heb ook gewatertand bij het lezen van de plannen van Rutte. Maar ook heb ik ergens gelezen dat de universiteiten hun lesprogramma zo moesten aanpassen dat studenten gemakkelijk van de ene universiteit naar de ander zouden kunnen hoppen. Dat is ook het idee van de Mammoetwet en dat is niet waar ik naar toe wil. Als ouders voor hun kinderen na de basisschool jaarlijks per kind 6,5 kiloEURO zouden krijgen om onderwijs in te kopen, te besteden binnen door de overheid gestelde ruime grenzen zou ik jubelen. Natuurlijk moet de overheid controleren of dat geld goed besteed is. Bij erkende scholen kan dat op de traditionele manier. Als ouders een andere weg willen kan dat in de vorm van een door de overheid afgenomen examen plaats vinden. Controle achteraf is iets anders dan de vermaledijde outputfinanciering omdat nu alleen de overheid het niveau bewaakt. Met 6,5 K.EURO kunnen ouders, al dan niet in samenwerking met andere ouders een programma bedenken en verwezenlijken dat uiteindelijk tot een bepaald eindexamen opleidt maar waarbij nog keuzes over de te volgen weg en de extra’tjes gemaakt kunnen worden.
          Wat een democratische vertegenwoordiging van de ouders op grote brede scholengemeenschappen betreft: Een goede democratie regelt belangenconflicten en geeft verder de mensen zo veel mogelijk vrijheid. Overleg is altijd nodig, ook als het alleen nog maar over de verdeling van het geld zou gaan.

          • Dat krijg je niet
            Nee, je krijgt geen 6,5K (wat je wel krijgt kun je vergelijken met hoe zorg verdeeld wordt. Dat model kan zo naar onderwijs gecopieerd worden) maar het voornaamste is dat je je persoonlijke zin niet krijgt.
            Niet met democratisch gekozen ouders in de MR en niet met vouchers of leerrechten.
            Je zult je in hoge mate moeten neerleggen bij wat er beschikbaar is en waaraan voortdurend wordt af of bijgesteld in het belang van kosten, doelmatigheid, vergelijkbaarheid, etc., zoals dat met alle collectieve diensten gaat. Je krijgt niet wat je wil en zelfs niet wat je nodig hebt, maar wat er over is na opdeling over alle delen. Net als bij een uitkering.
            Je profileert jezelf als ontevreden ouder die zich daar niet bij neer wil leggen. Dat is oke, maar waarom verwacht je dan iets van dat systeem? Waarom eis je niet het recht op het zelf uit te mogen zoeken (en de consequentie het dus ook zelf te moeten betalen)?

          • niet goed dus geld terug
            Het punt is niet dat zoals vroeger het onderwijs goed was en toch mensen die niet tevreden waren hun kinderen (in principe) naar een privéschool konden sturen. Ik schrijf IN PRINCIPE want het gebeurde weinig want waarom zou je zelf voor onderwijs betalen als er goed onderwijs is? Het punt is dat nu het onderwijs slecht is en alleen nog maar mensen met een dikke portemonnaie hun kinderen goed onderwijs kunnen laten volgen. Dat is oneerlijk en tegen het beginsel dat iedereen recht op goed onderwijs heeft. Geef daarom aan alle ouders die dat willen en, althans in principe, via de belastingen voor het onderwijs betaald hebben hun geld terug zodat ook zij er voor kunnen zorgen dat hun kinderen goed onderwijs krijgen. De overheid kan zelfs niet pretenderen dat zij alsnog zelf voor goed onderwijs gaat zorgen. Ze heeft immers de regie uit handen gegeven aan mensen die toevallig op de juiste tijd op de juiste plek zaten en het juiste liedje zongen en daarmee haar plicht als overheid om voor goed onderwijs voor iedereen te zorgen verzaakt. Daarom moeten de ouders tegen de regering kunnen zeggen: Jullie willen of kunnen niet voor goede onderwijswaar zorgen. Daarom willen wij ons geld terug.

          • Je mag niet kiezen
            Het punt is dat je als leerplichtige verplicht bent aangewezen op het gesubsidieerde onderwijs. Dat particulier kiezen niet mag (in principe). Dat je op grond van geloofsovertuiging (de richting van het onderwijs) onder veel mitsen en maren je van het gesubsidieerde onderwijs kan afkeren, maar juist en expliciet NIET op grond van bezwaren tegen de inrichting.
            Dat is de praktijk sinds 1969 (invoering schoolplicht). Een praktijk die decennia met succes en intimidatie is volgehouden. Gemeentelijke leerplichtambtenaren gingen botweg tot vervolging over van ouders die hun leerplichtigen op een particuliere school inschreven. Een praktijk die pas in 2002 is opgeblazen door een rechter die deze praktijk onrechtmatig vond.
            En sindsdien gebeurt er iets idioots. Op het ministerie worden eisen geformuleerd waaraan particuliere scholen moeten voldoen om wel een erkende school te zijn in de zin van de leerplichtwet. Alleen die scholen krijgen erkenning en mogen legaal bezocht worden door leerplichtigen.
            De eisen komen zo overeen met die aan het gesubsidieerde onderwijs dat het particulier onderwijs er nauwelijks van kan verschillen, behalve op klassengrootte en kwaliteit van de docenten. De school die er niet aan voldoet verliest per direct erkenning. De leerlingen worden direct vervolgd wegens leerplichtverzuim.
            Dwingende eisen met sancties waardoor het particulier onderwijs wel een betrouwbare en berekenbare vorm heeft en houdt, iets wat in het gesubsidieerde onderwijs niet bestaat.
            Automatisch gevolg: Het particuliere onderwijs zal straks per definitie het beste zijn wat die vorm te bieden heeft. Dat lijkt me de nekslag voor het gesubsidieerde onderwijs, iedereen die daar werkt en iedereen die niks anders kan betalen.
            Het lijkt mij zinniger om te pleiten voor het omgekeerde: Een betrouwbare consistente gesanctioneerde vorm binnen het gesubsidieerde onderwijs en spielerei of experimenten daarbuiten. Er vrij voor mogen kiezen, maar het dan ook zelf moeten betalen.

          • volledige capitulatie politiek gewenst
            Bedankt voor de overzichtelijke informatie.
            Uiteindelijk gaat het mij er niet om hóe het verwezenlijkt wordt dat alle kinderen goed onderwijs krijgen maar dát het verwezenlijkt wordt.
            De politiek heeft al erkend dat ze zelf niet in staat is om voor goed onderwijs te zorgengeven want ze heeft in principe haar macht overgedragen aan onderwijsinstituten die toevallig al bestonden en aan de onderwijsorganisaties die daaruit voortgekomen zijn. Ik vind dat deze organisties, al hebben ze hun macht dan langs demokratische weg gekregen, in hun zelfstandigheid geen demokratische legitimatie hebben. Aan de politici moet worden duidelijk gemaakt dat zij, wanneer zij hun handen van het onderwijs aftrekken, de verantwoordelijkheid voor het onderwijs bij ouders en ouderorganisaties moeten leggen en niet bij de onderwijsorganisaties die vooral voor een dik belegde boterham voor de mensen uit de hogere échalons zorgen.

          • Sprookje
            De macht is al sinds 1848 aan de onderwijsinstellingen (Thorbecke, vrijheid van onderwijs). Sinds 1917 hebben ook gesubsidieerde scholen eigen macht. Dat er jaren is gedaan alsof het onderwijs aan de leiband van de overheid liep, is een sprookje. Dat het huidige kabinet doet alsof zij het zijn die de macht weer aan de scholen geven, is net zo’n sprookje.
            Het publieke geld en de macht aan scholen laten is net zo suf als het publieke geld en de macht aan wegenbouwers laten. Je kunt erop wachten dat dat in de ogen van de gebruikers en de rest van de maatschappij de verkeerde kant op gaat.
            Als alternatief dan maar de macht naar de ouders schuiven, is net zo suf als de macht voortaan aan de weggebruikers geven. Ook dat gaat de verkeerde kant op.
            Onderwijs is net als het wegennet een infrastructuur waar de hele maatschappij last en lust van heeft. Dat deel dat publiek gefinancierd wordt moet om die reden aan inhoudelijke toetsing en veel bredere belangenafweging bloot staan.
            Dat de overheid die macht niet heeft is een denkfout uit een ver verleden. Het wordt tijd om dat recht te zetten en wel op twee manieren: A, de overheid moet over het publiek gefinancierde onderwijs vergelijkbare planmatige macht hebben als bij het wegennet. B, gebruikers van het onderwijs moeten zelf kunnen kiezen of ze dit publiek doen (openbaar vervoer) of particulier (eigen auto).
            Dat leidt tot zeperds als de Betuwelijn, maar stel je voor dat er in het wegennet een gebruiksplicht zou zijn. Dan zouden beslissingen van de overheid nooit door de praktijk gecorrigeerd worden.

Reacties zijn gesloten.