Ontwikkelingspsycholoog Ewald Vervaet heeft een nieuw boek gepubliceerd. In “Naar school, Psychologie van 3 tot 8” ontrafelt hij nauwkeurig hoe kinderen “dyslectisch worden gemaakt door allerlei onnozele versnellingsdriften van de onderwijsinspectie,” aldus de site van IkVader. (lees het interview).
Reacties zijn gesloten.
Op oudersonline.nl
forum rubriek ouders en school is hier een diepgaande draad over. Ouders geven zelf aan dat ze niet onverdeeld hierin geloven.
Ik ook niet
gezien het feit dat kinderen die je niet remt in hun nieuwsgierigheid vaak veel vroeger spontaan belangstelling tonen voor letters en lezen. Zelf leerde mijn moeder het me aan de keukentafel toen ik 5 was en ook mijn zoon heeft op ongeveer dezelfde leeftijd leren lezen. In het Montessori-onderwijs is het al circa honderd jaar gebruikelijk om kleuters letters en woordjes te leren. Er wordt geen druk gelegd op de kinderen, maar een groot deel komt lezend in groep 3. Als er nu iets is waar ik niet in geloof, dan is het wel in het synchroon lopen van fases en leeftijd. Begaafde en hoogbegaafde kinderen bewijzen elke keer weer dat ontwikkeling niet gebonden is aan kalenderleeftijd. Sommige kinderen doorlopen bepaalde fases nu eenmaal sneller.
Ik heb ook..
(mezelf) lezen geleerd toen ik 5 was. Uit leergierigheid en uit verveling: ouders hadden een druk bedrijf en het idee “quality time met de kinderen” bestond nog niet. Gewoon werken voor de kost (16 uur per dag) en morgen gezond weer op.
Zodoende leerde ik lezen en er ging een wereld voor me open. Las groen en rijp, en ik heb nooit het idee gehad dat vroeg lezen schadelijk voor elk kind zou zijn.
Jammer dat deze meneer een allesomvattende verklaring zoekt voor een veel ingewikkelder probleem.
Op oudersonline wordt terecht gesteld dat fonetisch spellen en dyslectie met elkaar te maken hebben. In de UK zijn veel meer dyslectici, terwijl in Italie (fonetisch gespelde taal, die verhoudingsgewijs makkelijk te leren is) veel minder dyslectie voorkomt.
Woordblind werd dyslectie.
Du glaubst zu schieben und du wirst geschoben.
De zeldzame enkeling die vroeger moeite met lezen en spellen had, werd ‘ woordblind’ genoemd en met wat extra hulp van logopedisten konden deze kinderen zich al vrij vlug redden.
Veel leerlingen in het praktijkgerichte beroepsonderwijs verschuilen zich achter ‘dyslectisch’ als van hen een schrijf en/of leesprestatie wordt verlangd. Het valt mij op dat er in de loop der jaren steeds meer ‘dyslectische’ leerlingen zijn bijgekomen. Het lijkt er wel eens op, dat het een escaperoute is of een excuus uit angst het niveau niet te kunnen bijbenen. De logopedist is allang vervangen door een heel leger gogen dat de leerling graag van een duurklinkende uitzondering voorziet. Hetzelfde is er aan de hand met ADHD.
Moeite met lezen en schrijven kan meestal overwonnen worden door oefening en training en dat ontbreekt er nog vaak aan in het (basis) onderwijs. De een heeft dat meer nodig dan de ander. Ikzelf had er op de lagere school een hekel aan als er gezamenlijk moest worden gelezen. Het ging mij veel te langzaam met al die haperende en stotterende klasgenoten. Als je dan aan de beurt was, wist je vaak niet waar de klas gebleven was, omdat je zelf het verhaal al bladzijden vooruit aan het lezen was.
Achteraf was het een feilloos middel voor de leerkracht om het niveau en de vaardigheden van de leerlingen te peilen. Dat is allemaal heel lang geleden en klinkt natuurlijk archaïsch in deze tijd van zelfwerkpakketten en workshops en individuele aanpak en begeleiding.
Het lijkt me eigenlijk heel plezierig voor kleine kinderen om tafels of jaartallen op te dreunen met zijn allen of tegelijk te lezen. Ze vergeten het nooit meer, net zoals in de oudheid de Grieken de Homerus uit hun hoofd konden zingen. Het bevordert de saamhorigheid en wat het oog niet altijd ziet, vult het oor wel aan.
Waardepapieren
Overal waar papieren worden uitgereikt die waarde vertegenwoordigen voor de ontvanger, maar de uitgever niets kosten, gaat het mis.
Een dyslectie verklaring is zo’n papier. Kost de opsteller niets en hoe meer hij er uitreikt, hoe meer vraag er is naar zijn (dure) diensten. Omzet dus.
Hetzelfde geldt voor diploma’s en natuurlijk voor geld. Tegen te veel geld drukken is een economisch effect: geldontwaarding, dat uiteindelijk terugslaat op de drukkende instantie. Vandaar dat dat in fatsoenlijke landen slechts beperkt gebeurt. Tegen te veel diploma’s of dyslectie verklaringen is er ook een inflatoir effect, maar anders dan bij geld levert dit de drukkende instantie niet direct problemen op.
Flauwekul
Hebben we weer zo een onderzoeker die eerst een conclusie bedenkt en dan gaat onderzoeken hoe hij die conclusie gaat staven.
Ten eerste wordt er in de kleutergroepen helemaal geen dwang uitgeoefend om kinderen aan het lezen te krijgen. Aan het eind van groep 2 moeten kinderen simpelweg 15 letters kennen. Maakt niet uit welke. Door taalactiviteiten aan te bieden in combinatie met letters wordt dat doel ook bereikt. Kinderen die geen 15 letters kennen aan het eind van groep 2, hebben een achterstand. Dit is dan een signaal dat deze kinderen moeite zullen hebben met het leren lezen. Hoe vroeger men een probleem signaleert, hoe eerder men actie kan ondernemen, hoe minder schadelijk het voor het kind is.
Ten tweede stelt hij dat je in een kwartiertje kunt vaststellen dat iemand dyslectisch is. Bullshit. alleen al het diagnostisch onderzoek duurt al minimaal een uur. Dan spreek ik nog niet van het psychologisch onderzoek en het half jaar dat een kind minstens een uur per week onder begeleiding moet oefenen, voordat er een verklaring wordt afgegeven.
Dyslexie is allesbehalve een modewoord. Het wordt pas sinds 1995 als zwaarwegend probleem gezien. Vraag maar aan dyslectische mensen. Ze moeten twee keer zo hard werken om hetzelfde te bereiken. Weinig kinderen die niet te maken krijgen met sociaal-emotionele problemen.
Ten slotte haalt hij in het artikel Piaget aan. Daar kan ik Vygotsky tegenover stellen die zegt dat je kinderen alles op ieder leeftijd kunt aanleren.
Lezen ontwikkelt zich niet, maar wordt aangeleerd!