Mijn kinderen zitten in de periode van beroepskeuze na het VWO. Natuurlijk voel ik me betrokken bij hun keuze, maar je hoort ook nog eens wat van de loopbaankeuze van klasgenoten en vrienden.
Ik vind het schokkend te horen dat jongeren een bepaald vak (Geschiedenis, Frans of Duits b.v.) NIET gaan studeren omdat je daarmee ‘alleen maar’ leraar kunt worden. Vroeger was leraar worden aantrekkelijk, nu kennelijk niet meer.
Er kunnen een heleboel oorzaken voor zijn. Volgens mij ligt het zeker niet alleen aan de status van het vak en ook niet aan de betaling. Eerlijk gezegd, zelfs met mijn schaal 10 kan een mens zeer acceptabel leven (er zijn slechter betaalde hbo en wo beroepen).
Misschien is het respect en de behandeling die docenten zich in de klas soms moeten laten welgevallen wel het belangrijkst. De studiekiezers, met hun verse ervaring in het onderwijs, weten als beste dat ze in die positie NIET willen komen.
Behalve dat we moeten achterhalen wat de oorzaak is van het afgrijzen dat ‘leraar worden’ oproept is het nog belangrijker dat er wat aan gedaan wordt. Betere salarissen ligt voor de hand, maar mij is dat te makkelijk.
Betere waardering van het beroep: hoe bereik je dat?
Meer respect voor de docent binnen de school. Hoe krijg je dat voor elkaar?
Van de campagne ‘Elke dag anders’ was ik niet erg onder de indruk.
Wat ik wél een punt vind: Als je gaat studeren en je wilt ook nog leraar worden, moet je wel een beetje kunnen vertrouwen op de werkgelegenheid. Al die mensen die ooit de bevoegdheid NT2 of de bevoegdheid Techniek, Verzorging of OALT haalden worden nu in hun positie bedreigd of staan al op straat.
Van machteloosheid naar controle
Mijn leerlingen, vooral die in minder goed lopende klassen, vragen me wel eens: waarom bent u in hemelsnaam leraar geworden? Ze weten dat ik het ooit in het bedrijfsleven een stuk breder had. Ik heb zelf nooit spijt gehad van mijn overstap naar het onderwijs. Je verveelt je geen moment. Ik grijp hun vraag ook altijd aan om ze duidelijk te maken dat alleen maar veel geld verdienen, zonder werk waar je echt van houdt, ontzettend geestdodend is.
Op zich vind ik die LB-schaal voorlopig geen probleem. Qua uurloon ben ik er na mijn overstap niet op achteruit gegaan. En het verlies van mijn riante reiskostenvergoeding wordt aardig gecompenseerd door de verdubbeling van het aantal vakantiedagen. Alleen: in je eerste jaren kun je eenvoudigweg niet fulltime werken. En in die aanloopfase betekent dat dus: extreem zuinig moeten leven. Zelf schaam ik me daar niet voor, maar voor veel leerlingen kan dat een afschrikwekkend vooruitzicht zijn. Ik kan me ook voorstellen dat het vooruitzicht van een LB-schaal voor een bepaalde, wellicht best grote groep mensen na verloop van tijd een probleem wordt, of is geworden.
Ik denk dat Hinke gelijk heeft. Regelmatig zien leerlingen docent-machteloosheid en denken: dát nooit. En alleen betere salarissen helpen niet.
Hoe je betere waardering bereikt? Waardering door wie? Door “de maatschappij”? Door leidinggevenden? Door leerlingen? Ik denk dat het begint met zelfrespect en assertiviteit. Ik denk dat we aan onze leerlingen, aan hun ouders, aan schoolleiders en “de maatschappij” de grenzen moeten gaan aangeven. Dat kan alleen door zichtbaar voor onszelf op te komen, met woorden én met gedrag. Dus, daar kom ik weer: alleen door óók actie te gaan voeren. We moeten van een staat van machteloosheid, naar een staat van controle.
k..kinderen?
Even mijn dochters gevraagd: Waarom willen jullie geen leraar worden? (Beide ouders in het onderwijs)
Antwoord: ‘Krijg je allemaal van die k..kinderen in de klas’
productiemedewerker
Leuk commentaar van een ouder van een van mijn leerlingen:
“Volgens mij zijn leraren zo langzamerhand alleen nog maar productiemedewerkers”.
De spijker op zijn kop!
onderwijzer: een vak?
Hallo,
op dit forum heb ik al wat meer voorzichtige opmerkingen gelezen (ook minder voorzichtige) over het abominabele niveau op de Pabo’s.
Mijn man heeft zich recentelijk laten omscholen tot basisschoolonderwijzer en was ronduit geschokt over het niveau van medeleerlingen. Vaak bleken ze niet in staat zich uit te drukken, verbaal, maar ook in werkstukken. De beheersing van de nederlandse taal was ronduit slecht, algemene ontwikkeling laag. Vandaar mijn vraag..is onderwijzer zijn nog wel een vak?
Komen de moeilijkheden ook niet dáár vandaan? Kinderen die slimmer worden dan hun onderwijzers, sterker zijn dan hun onderwijzers?
(onze kinderen zijn meer/hoogbegaafd en ik zie bij hen dat ze voelen dat ze vaak meer/sneller weten dan de juf, dat is heel schadelijk)
Betere betaling, zéér welkom 🙂
Meer waardering en respect, dat lijkt me cruciaal en ik stel voor om in iedergeval eens te stoppen met het tutoyeren van onderwijzers en ze meneer of mevrouw zus-en-zo te noemen. Ook (vooral?) voor ouders. (waar de waardering begint)
Wat mij betreft betekent dan anderom dan ook dat de onderwijzer zich niet opstelt als een vriend waar je mee dolt en ginnegapt, iemand die zich ook kleed als een meneer/mevrouw.
Ook zou ik ouders uit de school willen bannen. Het is reuzegezellig om de kinderen naar de klas te brengen, maar het is té informeel. Wat mij betreft weer in de rij op het schoolplein als de bel gaat en in de rij naar binnen. Ouders alleen in school bij formele gesprekken.
Wat ook erg zou helpen denk ik is als ouders hun kinderen weer gaan opvoeden.
vr gr,
Inge
Opnieuw beginnen
Als ik zo de verschillende commentaren lees, lijkt het wel duidelijk dat er een nieuw begin moet komen.
Inderdaad, de leraren opleidingen behoren ethiek, karakteronderwijs en discipline, wereldreligies, muziek en sport als hoofdvakken bij de andere hoofdvakken te scharen.
Respekt, waardering en orde beginnen immers bij ethiek en een geestelijke dimensie?
Scheiding van kerk en staat, in de zin dat religie klaarblijkelijk is uitgebannen uit alle sectoren van het dagelijkse leven is de wortel van het probleem.
Niets anders dan een geestelijke revolutie kan de situatie redden, want huidige religieuzen zijn of te mak (christenen) of te fel en vreemd (moslims)
De Familie Federatie voor Wereldvrede begon in het verre Oosten waar er al lang (zoals ook bij ons vroeger) meer gevoel voor respekt (oa voor ouders, ouderen en leraren) en geestelijke zaken bestaat. De grondlegger is Mr. Moon en hij werkt al vele jaren aan een herstel van de oorspronkelijke waarden voor de mensheid.
Het is een wat langere weg, maar de enige oplossing voor de complexiteit van dit probleem.
Kleding
Hallo Inge,
Op de scholen in het VO waar ik de afgelopen jaren gewerkt heb, is het tutoyeren en gebruik van voornamen (voor zover hier al ooit sprake van is geweest) gelukkig allang uitgebannen; ik weet niet hoe dit op basisscholen zit.
Wat kleding betreft: één van de vele redenen waarom ik van het kantoorbestaan ben overgestapt naar het onderwijs, was het gezeur over kleding. Als ik nu opnieuw niet gewoon een spijkerbroek en t-shirt zou kunnen dragen, zou ik het onderwijs onmiddellijk de rug toekeren. Ik wil lesgeven in de kleding waarin ik me prettig en sterk voel; ik ga niet voor schut lopen in de fatsoenlijke kleertjes die andere mensen voor mij in gedachten hebben; lijkt me ook niet echt gezond in het kader van het overwicht naar mijn leerlingen toe. Ik bemoei me ook niet met de kleding van mijn collega’s of die van mijn leerlingen; iedereen moet binnen normale grenzen gewoon lekker zelf weten in wat voor kleding hij of zij het prettigst functioneert.
Wat je opmerking over ouders die hun kinderen weer moeten gaan opvoeden betreft: hoewel veel kinderen gelukkig nog wél goed worden opgevoed, herken ik de problemen en ben ik het in grote lijnen volkomen met je eens. Maar ja, ik ben zelf geen ouder, dus ik heb makkelijk praten.
Groeten,
Em70