Dat elke leerling anders leert zal misschien wel waar zijn, maar dat is bij het klassikale gedeelte van het onderwijs vaak helemaal niet aan de orde.
Een groot deel van het onderwijs bestaat namelijk niet uit uitleggen, maar aan het doen van voor iedereen begrijpelijke mededelingen, of het geven van opdrachten, zoals: lees de tekst op pagina 20 eens door, of maak opgave 15, of ‘de eerste wet van Newton luidt: …’. Dit is dus te vergelijken met een dienstmededeling van de NS, of een filemelding, of een aankondiging van een concert.
Het geven van een correcte vertaling, of de juiste uitkomst van een som, of de correcte spelling van een woord, of het voordoen van een juiste werkwijze zijn ook van die dingen waarbij je absoluut geen rekening met de individuele leerling hoeft te houden.
Het individuele gedeelte komt pas bij de verwerking van de lesstof aan de orde; dan kan het vast wel eens handig zijn om het klassikale systeem te verlaten. De beslissing daartoe echter moet men aan de leraar laten. Die beslissing is namelijk een kwestie van doelmatigheid op een zeker moment, en degene die dat kan beoordelen is de docent ter plaatse en niet een of ander didactisch systeem.
Of het realistisch is om van willekeurige welke docent te verwachten dat hij bij machte is om effectief te werken met al die individuele leerstijlen is nog maar de vraag. Veel belangrijker is, dat een docent er voor zorgt dat de leerlingen, in welke leerstijl dan ook, überhaupt aan het werk zijn. En ook dat kan prima klassikaal geschieden. Is de leerling eenmaal aan het werk, dan werpt zijn leerstijl minder grote problemen op.
Deze drogredenen zijn verzameld en ontkracht door BON-lid S. Stevin.