Maand: maart 2009

Onderwijsfuturologie

Deze week was er een programma op de kwelbuis waarin een voor mij tot nu toe onbekend persoon met een tot nu toe mij onbekend beroep ten tonele verscheen, een onderwijsfuturoloog. Het aanhangsel ‘futuroloog’ duidt er op dat de goede man in kwestie zichzelf zesde-zintuig-achtige competenties toedicht. Deze man kan in de toekomst kijken, op zichzelf al heel interessant en tegelijkertijd een beetje griezelig maar hij heeft zijn uitzonderlijke gave weten te verdiepen en toegespitst op het onderwijs. Eindelijk een echte ziener, een echte visionair, een echte voorspeller en dat is heel andere koek dan de visionaire bestuurderen van de VO-raad en HBO-raad die alleen maar kunnen voorspellen dat er hoe dan ook in de toekomst geld bij moet. Toch is er iets raars, iets eigenaardigs aan de futurologie van de onderwijsfuturoloog.

De Engelse curricula en schoolexamens liggen zwaar onder vuur.
En bij het hoofdrekenen vallen er al doden.

Wie Nederlands heeft gestudeerd, kan – zo stel ik me voor – verschillende carrières ambiëren. Als je veel om je medemens geeft en het niet erg vindt om op een houtje te bijten, ga je Nederlandse les geven aan allochtonen of word je schrijver van poëzie. Als je iets meer geld wilt verdienen, ga je het middelbaar onderwijs in of word je journalist. En als je nog meer geld wilt verdienen, word je presentator van ‘De Wereld Draait Door’ of begin je een taaladviesbureau en bied je taaltrainingen aan van één dag die net zo veel kosten als een leraar Nederlands aan buitenlanders in een week verdient.

Pseudo-ministerie

Er is bij de media nauwelijks echte aandacht voor het onderwijs. Als er zicht is op een rel of op sensatie, zoals bij de klas van Prem die tot hogere scores voor de CITO-toets werd gebracht – gewoon een bewijs dat bijles, althans op de korte termijn helpt – dan is er wel enige aandacht, gaat het om onderwijsbeleid, dan is er weinig te melden. In zekere zin begrijpelijk want het ministerie van onderwijs doet ook haast niets. Na een korte periode waarin het leek of de overheid begreep dat er meer zorg moest zijn voor de kwaliteit van het onderwijs en voor het niveau van het leraarschap is men al snel weer teruggekeerd naar het bekende systeem van pappen en nathouden.

Vandaag heb ik in de derde klas voor natuurkunde een aardig knutselproefje uitgevoerd; niet heel leerzaam maar wel enthousiasmerend. De kinderen moeten twee aan twee werken en ik druk ze op het hart om de taken goed te verdelen, anders krijgen ze het misschien niet binnen het lesuur af. Het prettige aan deze klas is dat er geen groepsdwang heerst; de kinderen kennen de luxe dat ze zichzelf kunnen zijn en daardoor zijn ze als klas ook leuker dan andere klassen.
Een van de leerlingen, een rustige en gezellige jongen, zit alleen en heeft nog geen partner, maar dat vindt hij helemaal niet erg. Hij vraagt meteen of het ook goed is als hij het in zijn eentje doet. Ik vind dat OK.

De invoering van het competentiegericht onderwijs in het mbo wordt niet uitgesteld. Lees verder in de NRC of lees de brief van de staatssecretaresse.

Charter schools zijn zo af en toe onderwerp van discussie op dit forum. Voor sommigen is dit (klik) rapport daarom wellicht interessant: Are charter schools making a difference?
Voor 22,50 US$ kun je het rapport via de website aanschaffen of gratis als pdf downloaden.

Conclusie:
“Charter schools do not generally draw the top students from other public schools. Their test-score gains are similar to those of traditional public schools, but they have higher rates of students graduating high school and attending college.”

Inleiding/samenvatting:

De deelnemers aan de BON-rekenconferentie (en de reguliere lezers van het BON-forum) zullen het onderzoek van Kees van Putten cum suis over deelsommen in het basisonderwijs kennen. Kort gezegd: leerlingen gebruiken minder dan vroeger de zeer succesvolle staartdeling, de realistische hapmethode is slechts iets minder succesvol dan de staartdeling, het grote onderscheid is te vinden in ‘geen uitwerking, alleen antwoord’ wat nu veel meer voorkomt dan vroeger en dat uitermate onsuccesvol is.

In de Volkskrant van 23 maart 2009 stond een opinieartikel van Marja van den Heuvel-Panhuizen en Adri Treffers van het Freudenthal Instituut met de titel ‘feit en fictie in de rekendiscussie’. Ze baseren zich voor hun ‘feiten’ vooral op het laatste TIMSS onderzoek, maar negeren de kritiek van bijvoorbeeld Jan van de Craats ten aanzien van dit onderzoek volledig.

Als attachment het Volkskrant artikel (verkregen via de website van het FI).

Denkend aan onderwijs (1)

Binnen de concepten van het Adaptief onderwijs, Competentie Gericht Onderwijs, Praktijkgericht Onderwijs, Constructivistisch onderwijs, kortom het zogenaamde “Nieuwe Leren”, is kennisoverdracht van leermeester naar leerling zowat de meest verderfelijke bezigheid die er te bedenken valt. Onder de noemer “ kennis heeft een halfwaardetijd van 3 jaar” hebben de onderwijsvernieuwers de wetenswaardigheden over en van ‘oude’ wetenschappers zoals Pythagoras, Euclides, Leibnitz, en vele anderen uit het onderwijs curriculum geschrapt. Ook de grote denkers Aristoteles, Plato, Descartes en anderen zijn bijgezet in het museum der oudheid. Kafka, Claus, Dostojewski, komen al lang niet meer voor op al dan niet verplichte boekenlijsten. Het “ leerproces” is het gouden kalf waaromheen de onderwijsbestuurderen en onderwijsvernieuwers uitgelaten hun kennisloze dans dansen.