Hoogmoed en onverdraagzaamheid.
Normaal ga ik met de laptop op schoot om een column of verhaaltje te schrijven. Soms echter kan ik, zoals vandaag, niet ontsnappen aan de drang om een pen ter hand te nemen om het witte scherm met het ongeduldig knipperende zwarte streepje en toetsenbord te verruilen voor maagdelijk wit papier, vulpen en blauwe inkt. Al schrijvend, zoekend naar de goeie woorden lijkt het of de pen niet van mijzelf is, en een onzichtbare hand rust op mijn hand. Straks, na het verhaaltje, merk ik wel welke schrijver uit mijn jeugd mijn hand heeft vast gehouden.