43 Studeren in Frankrijk : In de donkere schaduw van het Quartier Latin
12 december 2008
16 januari 2012: aangevuld met citaten uit het proces van ‘Douch’, film van France 3 op 9 januari 2012.
Mme Marceline Loridan-Ivens heeft haar autobiografie geschreven ‘Ma Vie Balagan’.
Voor een land als Nederland dat zo weinig cineasten heeft voortgebracht is Joris Ivens (1898-1989) wel zeer bijzonder. Hij was onze Lenie Riefenstahl, zij het minder imposant, maar zij had heel wat meer middelen tot haar beschikking voor haar ‘Triumph des Willens’ en ‘Les Dieux du Stade’ enz. Beiden waren even verblind en doof, maar met veel talent en dolenthousiast om de zegevierende ‘massa’s’ uit te beelden. Marceline Loridan (1928) was de co-directrice van Ivens latere films. ‘Le 17è Parallele’ (1968) en de triptiek ‘Comment Yukong déplaça les Montagnes’ (1976, 12 uur !! opgenomen in 1973-75), die ik met gefascineerd afgrijzen heb uitgezeten. Het zijn films die druipen van communistische retoriek en Mao-idolatrie: ‘Onze Hemel is niets anders dan de massa van het Chinese Volk’ (sic) ; ‘De schop is onze pen, de rivier ons papier’ en ‘ Schoonheid is een beletsel om de strijd met wilskracht vol te houden’ (1). Ik probeer te begrijpen hoe het mogelijk was dat Yukong volle zalen trok in het Quartier Latin toen de bloederigheid van de Culturele Revolutie al bekend was en op het zelfde moment extreme Maoïsten in Cambodja hun landgenoten de keel doorsneden of ze met een houweel de schedel insloegen, na ze eerst gemarteld te hebben (april 1975- januari 1979).