Maand: maart 2006

De RVU zendt deze weken een serie uit waarin ministers een dag terug gaan naar de werkvloer. Deze uitzending volgt Maria van der Hoeven. Haar beeld van de werkvloer die onderwijs heet in deze uitzending.

In het hoofdartikel noemt NRC vandaag de groei van betaalde huiswerkbegeleiding het zoveelste argument dat het studiehuis faalt: ‘Het bewijst dat veel leerlingen niet de zelfstandigheid kunnen opbrengen die door de nieuwe vrijere lesmethode op middelbare scholen wordt vereist. Niet iedere leerling is geschikt voor het Montessori-onderwijs, vroeger niet en nu niet’.

Geachte ouder/verzorger,

`Als management van het Regionaal Lyceum De Kweekvijver willen we U van harte verwelkomen in onze fraaie scholengemeenschap! Wij zijn er trots op dat wij het modernste lesmateriaal hebben, dat de computerlokalen dit jaar geheel zijn vernieuwd, dat het management op de hoogte is van alle gangbare managementtheorieën, en dat onze onderwijsmethodes zijn ingericht volgens de nieuwste didactische inzichten. Uw kind kan zich hier optimaal ontplooien: U hebt de juiste keuze gemaakt!’

Deze ronkende zelfverheerlijking is weliswaar enigszins aangedikt, maar het is een feit dat scholen zijn niet altijd open zijn naar de ouders. Waar moet je als ouder naar vragen? Een paar voorbeelden met telkens de motivatie en relevantie van de vraag.

1) Het spreken over Nederland als een kenniseconomie is een farce als je kijkt naar de ontwikkeling van ons onderwijs. Het niveau daarvan is in de laatste decennia namelijk schrikbarend achteruit gegaan. Het spreken over ‘andere competenties’ verhult alleen maar wat er aan de hand is.

2) Een tekort aan geld is zeker niet het belangrijkste probleem van ons onderwijs. De huidige malaise is vooral veroorzaakt door jarenlange vakinhoudelijke verschraling van het programma, onverantwoord geëxperimenteer met didactiek en onderwijsvormen, het naar beneden bijstellen van eisen om rendementen te halen en de stelselmatige onderwaardering van de bekwame vakdocent. Het niet stellen van duidelijke eisen aan kinderen is een vorm van verwaarlozing.

Inderdaad, uit de Margriet.

Lees hier een aardig relaas van iemand die met goede bedoelingen van buiten het onderwijs tegen een paar onwerkelijkheden aanloopt bij haar pogingen voor klas te gaan staan.